Αποχώρηση

Δεν πέρασε αρκετός καιρός από τότε που ο γράφων με τον έταιρο συνδιαχειριστή σχεδίασαν αυτό το ιστολόγιο εν μέσω καφέδων και ποίησης, στην υγρή ταράτσα εκείνου του προαστίου της Κοπενχάγης. Όπως και να έχει ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού και της διάλυσης, ή μάλλον, η ώρα αυτή δεν έφυγε ποτέ. Κουβέντα δεν έγινε -πόσο μάλλον διάλογος με την αποκλειστική ευθύνη του συνδιαχειριστή και πρώην συντρόφου. Η αλήθεια είναι πως υπήρξε πολυάσχολος - η ανάγνωση και η συγγραφή μιας νέας φαινομενολογίας του ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΟΣ δεν είναι εύκολη δουλειά. Σας αφήνω με τους στοίχους του αγαπημένου του ποιητή: «Άντε γαμήσου και χάσου / πουτανίτσα φτιαγμένη στο Γιέηλ/ θα κτενίσει η νύκτα με κοκταίηλ/ μολότοφ, τα μαλλιά σου».
Έχετε γεια κύριοι..

ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΑΣΟΣ ΧΩΡΙΣ ΔΕΝΤΡΑ

Αθήνα, 27-9-07: Έκθεση για τη συνολική αποτύπωση των οικολογικών
επιπτώσεων των καλοκαιρινών πυρκαγιών στην Πελοπόννησο έδωσε σήμερα
στη δημοσιότητα η περιβαλλοντική οργάνωση WWF Ελλάς. Η έκθεση, που
έγινε σε συνεργασία με το Εργαστήριο Δασικής Διαχείρισης και
Τηλεπισκόπησης του ΑΠΘ, έρχεται να καλύψει ένα κενό στη συνολική
εκτίμηση των επιπτώσεων των πυρκαγιών, καθώς μέχρι σήμερα η έμφαση
έχει δικαιολογημένα δοθεί στην αποτίμηση και αντιμετώπιση της
ανθρωπιστικής, κοινωνικής και οικονομικής διάστασης.

Σύμφωνα λοιπόν με την περιβαλλοντική οργάνωση, οι συνολικές καμένες
εκτάσεις της Πελοποννήσου φτάνουν τα 1.772.654 στρέμματα, εκ των
οποίων 55% (975.180) ήταν δάση και φυσικές εκτάσεις, 41% (781.043)
γεωργικές καλλιέργειες και 1% ( 16.432) τεχνητές επιφάνειες (οικισμοί,
δρόμοι, γήπεδα, κλπ). Από αυτά, περισσότερα από 300.000 στρέμματα
βρίσκονται σε προστατευόμενες φυσικές περιοχές του δικτύου Natura
2000. Οι περιοχές με ιδιαίτερα οικολογική αξία που επλήγησαν σοβαρά
από τις πυρκαγιές είναι οι εξής:


Δάσος και λίμνη Καϊάφα: Κάηκαν 7.577 στρέμματα (22,5% της
προστατευόμενης περιοχής)

Ολυμπία: Κάηκαν 670 στρέμματα (21,3% της προστατευόμενης περιοχής)

Οροπέδιο Φολόης: Κάηκαν 29.943 στρέμματα (30,7% της προστατευόμενης περιοχής)

Όρος Ταΰγετος: Κάηκαν 86.542 στρέμματα (16,3% της προστατευόμενης περιοχής)

Όρος Πάρνωνας: Κάηκαν 45.066 στρέμματα (8,1% της προστατευόμενης περιοχής)

Όρη Μπαρμπάς και Κλωκός, Φαράγγι Σελινούντα: Κάηκαν 30.476 στρέμματα
(50,4% της προστατευόμενης περιοχής)

Φαράγγι Βουραϊκού: Κάηκαν 6.362 στρέμματα (29,2% της προστατευόμενης περιοχής)


Όσον αφορά την πανίδα, σημαντικό πλήγμα δέχτηκαν οι βιότοποι του
τσακαλιού (Canis aureus), 4 από τα 5 ενδημικά είδη σαύρας του Ταΰγετου
και του Πάρνωνα, οι χερσαίες χελώνες, οι σκαντζόχοιροι αλλά και πολλά
άλλα ζώα, η καταγραφή των οποίων είναι δύσκολο να γίνει με ακρίβεια. Η
δυνατότητα ανάκαμψης των οικοσυστημάτων και των ειδών είναι απόλυτα
συνυφασμένη με την αποτελεσματική προστασία των εκτάσεων αυτών από
οποιαδήποτε αλλαγή χρήσης γης.

«Τα αίτια αυτής της δραματικής κατάστασης που ζήσαμε φέτος το
καλοκαίρι βρίσκονται στη χρόνια αδιαφορία για την προστασία των δασών,
τις σημαντικές ελλείψεις του συστήματος δασοπυρόσβεσης και πολιτικής
προστασίας και τις εξίσου σημαντικές υστερήσεις των μηχανισμών
παρακολούθησης της κατάστασης του περιβάλλοντος», δήλωσε ο Δημήτρης
Καραβέλλας Διευθυντής του WWF Ελλάς. «Το αύριο όμως αυτών των περιοχών
είναι το μεγάλο στοίχημα, καθώς εξίσου σημαντικός είναι και ο κίνδυνος
περαιτέρω υποβάθμισης από ενδεχόμενες κακοσχεδιασμένες παρεμβάσεις
αποκατάστασης ή αλλαγές χρήσεων γης που θα επιφέρουν το τελειωτικό
πλήγμα σε αυτές τις ευαίσθητες περιοχές», συμπλήρωσε ο Δημήτρης
Καραβέλλας.

Το WWF Ελλάς δεσμεύεται για τη δική του συμβολή στην αντιμετώπιση των
ριζικών αιτιών της υποβάθμισης του δασικού πλούτου της χώρας και στην
αποκατάσταση των επιπτώσεων των καλοκαιρινών πυρκαγιών στα
οικοσυστήματα. Πρόκειται για μια δέσμευση μακροχρόνια, η οποία
στοχεύει να καλύψει σημαντικά «κενά» και να συμβάλει στην επί της
ουσίας αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων που συντείνουν και επιτείνουν
την απώλεια μεγάλων και οικολογικά αναντικατάστατων φυσικών εκτάσεων
της χώρας. Οι δράσεις που θα αναλάβει η οργάνωση αφορούν την παρέμβαση
για την ολοκληρωμένη δασοπροστασία και τη διαμόρφωση μηχανισμού για τη
διαρκή επαγρύπνηση για τα δάση, ενώ ήδη σχεδιάζονται παρεμβάσεις για
την οικολογική αποκατάσταση συγκεκριμένων περιοχών και ειδών και την
κοινωνική ευαισθητοποίηση και συμμετοχή του κόσμου.

Περισσότερες πληροφορίες και η πλήρης έκθεση σε pdf:

http://www.wwf.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=557&Itemid=72

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Βενιζέλος

Από το blog του Βενιζέλου αντιγραφω

"Κύριε Βενιζέλε,

από την εποχή που είχα την τιμή να είμαι φοιτητής Σας στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης (πριν από 15 χρόνια), παρακολουθώ την πολιτική Σας σταδιοδρομία.

Λυπάμαι για την κατάντια του ΠΑΣΟΚ και του κράτους.

Ό,τι είναι ο Πούτιν για τη Ρωσσία και ό,τι υπήρξε ο Κολ για τη Γερμανία πιστεύω ότι θα γίνετε Εσείς για την Ελλάδα.

Περιμένω από Εσάς να κυβερνήσετε τη χώρα για πολλές τετραετίες, με πυγμή, να ενώσετε τους πολίτες, να επιβάλλετε οργάνωση στον τόπο αυτό ."


"Δεν είναι κρίμα. Όσο και να μας μαυρίζει η καρδία από το αποτέλεσμα. Ο κυρίαρχος λαός μίλησε.
Ελπίζω να καταφέρεις να κάνεις ξανά τον δημοκράτη Έλληνα, κοινωνό και συνοδοιπόρο του ΠΑΣΟΚ."

"Κυριε Βενιζελο γεια σας...

Ειμαι 17 χρονων. Αν και δεν ψηφιζω στις εκλογες ειμουν υπερ του ΠΑΣΟΚ και οχι εξ αιτιας των γονεων μου, αλλα επειδη το προγραμμα του ΠΑΣΟΚ με εκανε να ελπιζω σε ενα καλυτερο αυριο... Η αληθεια ειναι οτι πιστευα πριν τις εκλογες οτι θα εισασταν ο πιο καταλληλος για αρχηγος του κινηματος, ωστοσο τωρα διατηρω τις επιφυλαξεις μου οσο αφορα την πολιτικη που θα ακολουθησετε σε περιπτωση που εκλεγειτε αρχηγος...

Θα ειμουν ευγνωμων αν μπορουσατε ειτε ιδιαιτερως μεσω του ηλεκτρονικου ταχυδρομειου ειτε μεσω του blog σας να εκθεσετε καποιες απο τις βασικες σας αποψεις για θεματα φλεγοντα οπως η παιδεια και η υγεια.
Παρολο που πιστευω οτι η γραμμη του κινηματος για τις εκλογες αυτες, δεν ηταν απορροια αποκλειστικα των οραματων του κυριου Παπανδρεου, αλλα μια συλλογικη προσπαθεια ολων των στελεχων του κινηματος, θα ηθελα μια επιβεβαιωση. Διοτι πιστευω ακραδαντα οτι ειστε μακραν καταλληλοτερος για την προεδρεια, ωστοσο ειμαι επιφυλακτικος οσο αφορα την πολιτικη που θα ασκησετε...
Ευχαριστω για τον χρονο που αφιερωσατε για να διαβασετε το σχολιο μου.

Θοδωρης

Υ.Γ.:Ενας φιλος μου σας χαρακτηριζει 3V (Vaggelis Venizelos Victory) μακαρι να εχει δικαιο..."

Στηριζουμε ΟΛΟΙ Ευαγγελο Βενιζέλο!

"Του Βαγγέλη τα παιδιά"

Μια μέρα θα το γράψει η ιστορία
που έδιωξε από το κόμμα τα θηρία
που έδιωξε αφελείς και βουλευτάδες
τους ψευταράδες και τους μασκαράδες

Και στ΄ αντάρτικο εκεί όλοι οι Κουλουρικοί
πολεμάει κι ο Βενιζέλος
που αυτός θα φέρει τέλος
και ο κάθε πατριώτης θα μας φέρουν την ισότης

Η Παναγιά που στέκει στο πλευρό μας
δείχνει το δρόμο στο νέο Αρχηγό μας
ως ήρωας κομματικής ευθύνης
που πολεμάει και διώχνει τους εχθρούς

Του Βαγγέλη τα παιδιά διώξανε το κανακά*
και του δώσαν τα βρακιά του
για να πάει στη δουλειά του
να αρχινήσει μοιρολόι με της mother του το σόι

Έλα να δεις σπαθιά και γιαταγάνια
που βγάζουν φλόγες και φτάνουν στα ουράνια
εκεί ψηλά ψηλά τα ποσοστά μας
τρέχει ποτάμι το αίμα του εχθρού

Του Κουλούρη τα παιδιά διώξανε το κανακά
Του Λοβέρδου το καπέλο έφερε το Βενιζέλο
της «ευθύνης» το σκουφάκι
έφερε το Βαγγελάκη

*συγκοπή της λέξης κανακάρης στην αργκό

Μιας και πλησιάζουν εκλογές ας θυμηθούμε τον πολιτικό Κονδύλη απο το 1998

Η αποκοπή μου από τη μαρξιστική εσχατολογία δεν γέννησε μέσα μου την επιθετική ψυχολογία του αποστάτη, ο οποίος δαιμονολογεί γιατί δεν θέλει πια να εξηγήσει, αλλά να δικαιωθεί. Απεναντίας, αισθάνθηκα εξ αρχής ότι οι εμπειρίες μου, οι θεωρητικές και οι πρακτικές, ήσαν μιά θαυμάσια πρώτη ύλη για να στηρίξω σ' αυτές μιά σοβαρή προσπάθεια κατανόησης του κοινωνικού κόσμου. Δεν υποκατέστησα, λοιπόν, την ηρωίνη του μαρξισμού με την ηρωίνη του φιλελευθερισμού, του ηθικισμού ή του χριστιανισμού, όπως έκαναν πλείστοι όσοι· όταν έκοψα τα ναρκωτικά, τα έκοψα ριζικά και τελειωτικά. Εννοείται, η μακρά άμεση και έμμεση αντιπαράθεση με τη σκέψη του Marx και των καλύτερων μαρξιστών διόλου δεν ήταν η μόνη πηγή και το μόνο έναυσμα των προβληματισμών μου. Η παιδεία μου ήταν, ευτυχώς, εξ αρχής πολύ ευρύτερη...

Και μια τελευταία ερώτηση: κ. Κονδύλη, είστε αριστερός ή δεξιός;

Όταν ανατέμνω τις ιδεολογικές ψευδαισθήσεις των «δεξιών», πλείστοι όσοι με θεωρούν «αριστερό»· όταν υποβάλλω σε βάσανο τις αντίστοιχες αυταπάτες των «αριστερών», πλείστοι όσοι με χαρακτηρίζουν «δεξιό». Η δική μου τοποθέτηση παραμένει, βέβαια, αμετάβλητη και στις δύο περιπτώσεις. Γιατί και στις δύο χρησιμοποιώ τα ίδια αναλυτικά εργαλεία, και στις δύο πρόθεση μου δεν είναι να προσφέρω πολεμικά επιχειρήματα στη μια πλευρά εναντίον της άλλης, αλλά να δω τα πράγματα σε μιαν ευρύτερη και υπέρτερη προοπτική – και μιά τέτοια προοπτική είναι, ως γνωστόν, άχρηστη σε όσους μάχονται για την παράταξη τους, μαχόμενοι ταυτόχρονα (ιδιοτελώς ή ανιδιοτελώς, αυτό δεν ενδιαφέρει εδώ) για τον εαυτό τους, ήτοι για την ταυτότητα που τους επιτρέπει να προσανατολίζονται και να επιβιώνουν κοινωνικά. Ακριβώς η συνύφανση της πολιτικής ιδεολογίας με τις εκάστοτε ανάγκες της προσωπικής ταυτότητας προσδίδει στις διαμάχες μεταξύ φορέων των διαφόρων ιδεολογιών οξύτητα ασυμβίβαστη με μιαν διαφορισμένη θεώρηση του άλλου· γιατί στον βαθμό όπου έχει κάποιο δίκιο ο ένας, παύει να έχει κάποιο δίκιο ο άλλος, ήτοι μειώνεται το δικαίωμα υπάρξεως του ως φορέα αυτής της ιδεολογίας. Έτσι, η ψυχική οικονομία επιβάλλει τις γρήγορες κατατάξεις και τις συνοπτικές κρίσεις, έστω και αν στον άλλον αποδίδονται τα ζοφερότερα κίνητρα και οι ελεεινότερες προθέσεις.

Μια από τις κρίσιμες ανακαλύψεις στην πνευματική μου ζωή, την οποία έκαμα –ευτυχώς όχι πολύ αργά– όταν ακόμα αισθανόμουν και ο ίδιος στρατευμένος, είναι ότι ο απέναντι σου, εκείνον που εσύ θεωρείς αντίπαλο ή εχθρό σου, εκείνος που ίσως είναι διώκτης σου, μπορεί να έχει εξ ίσου καθαρή συνείδηση και εξ ίσου αγνά κίνητρα όσο και εσύ, να διαπνέεται από την ίδια ακλόνητη πεποίθηση για το δίκαιο του. Τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως παρουσιάζονται στα διδακτικά-προπαγανδιστικά έργα του Brecht, που άσκησαν τόση γοητεία ακριβώς επειδή ξεχωρίζουν με το μαχαίρι το άσπρο από το μαύρο. Εδώ ο εχθρός, δηλαδή ο «κακός», όχι μόνον είναι εξ αντικειμένου κακός, αλλά και το ξέρει επί πλέον ο ίδιος, και μάλιστα το απολαμβάνει· εννοείται, απέναντι σ' ένα τέτοιο υποκείμενο είναι περιττό να έχουμε οιουσδήποτε διανοητικούς ή ψυχικούς ενδοιασμούς. Μπορώ να πω, όχι δίχως κάποιαν υπερηφάνεια, ότι αφ' ότου κατανόησα ίσαμε τις έσχατες συνέπειες της τη διάκριση ανάμεσα σε ηθικό ποιόν και σε πολιτικοϊδεολογικές προτιμήσεις, ποτέ δεν αντιπάθησα κάποιον επειδή διαφωνούσε μαζί μου σε πολιτικά ζητήματα ούτε και συμπάθησα κάποιον άλλον μόνο και μόνο επειδή έτυχε να συμφωνεί. Προσωπικά δυσβάστακτη μου είναι μόνον η έλλειψη χιούμορ – και χιούμορ δεν σημαίνει την ικανότητα να γελάς εις βάρος των άλλων, αλλά την ικανότητα να γελάς μαζί με τους άλλους εις βάρος του εαυτού σου, την ικανότητα να σχετικεύεις τον εαυτό σου. Ωστόσο, ακόμα και η παντελής έλλειψη χιούμορ φαίνεται κατανοητή και συγχωρητέα, αν σκεφθούμε πόσο βαθειά είναι η ανάγκη να έχει κανείς μια ταυτότητα και πόσο άτεγκτη είναι η λογική της περιφρούρησής της. Υπό τις συνθήκες αυτές, η ιδεολογική πλάνη συνιστά τη φυσική κατάσταση, και είναι δευτερεύον, συχνά τυχαίο μάλιστα, αν η πλάνη θα έχει «δεξιά» ή «αριστερά» πρόσημα. Όλοι έχουν ίσα δικαιώματα στην ψευδαίσθηση, αφού δεν έχουν όλοι την ίδια ικανότητα ή το ίδιο θάρρος για γνώση. Μερικές φορές στενοχωρούμαι εκ των υστέρων γιατί σε κάποια συζήτηση επέμεινα στην υπεράσπιση «δυσάρεστων» διαγνώσεων ή απόψεων περισσότερο απ' ό,τι το επέτρεπε η ψυχική αντοχή ή η αντιληπτικότητα του συνομιλητή μου. Θα ήταν ασφαλώς πολύ δύσκολο να του εξηγήσω ότι στην επιμονή αυτή δεν με οδηγεί η ισχυρογνωμοσύνη κι η διάθεση να τον «αλλάξω», αλλά μάλλον η απρόσωπη αγάπη μου για τη συνοχή και την πληρότητα μιας επιχειρηματολογίας. Όπως και να 'χει, οι πλείστοι άνθρωποι θεωρούν περίπου αφύσικο να πρεσβεύουν οι άλλοι αντίθετες αντιλήψεις. Απεναντίας, εγώ εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου.

Δεν εμερολήπτησα, πιστεύω, κατά την ανάλυση «δεξιών» και «αριστερών» ιδεολογικών πλανών. Δεν περιορίσθηκα στην ανατομία της κομμουνιστικής εσχατολογίας, αλλά προχώρησα σε μιαν επισταμένη εξέταση των ιδεολογημάτων του κλασσικού και του νεώτερου συντηρητισμού (στη μονογραφία μου Συντηρητισμός, ενώ στις πολιτικοστρατηγικές αναλύσεις μου μετά τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου κεντρική θέση επέχει η κριτική του οικονομιστικού και οικουμενιστικού «νεοφιλελευθερισμού». Γενικότερα, διατύπωσα αιτιολογημένα την πεποίθηση ότι η τριχοτόμηση του πολιτικού φάσματος σε «συντηρητισμό», «φιλελευθερισμό» και «κοινωνική δημοκρατία (σοσιαλισμό)» απετέλεσε ειδοποιό συμπαρακολούθημα των ευρωπαϊκών Νέων Χρονών και χάνει τη σημασία της στον βαθμό όπου οι τελευταίοι διαλύονται μέσα στην μαζικοδημοκρατική πλανητική εποχή. Γιατί το πρόβλημα της κατανομής δεν τίθεται πλέον μεταξύ συγκροτημένων κοινωνικών τάξεων στο πλαίσιο χωριστών εθνών και άφθονων ακόμα φυσικών πόρων αλλά τίθεται μετά την απορρόφηση των κλασσικών κοινωνικών τάξεων από τη μαζικοδημοκρατική χοάνη και στο πλαίσιο ενός πλανήτη, όπου η δημογραφική και η οικολογική επιβάρυνση καθίσταται βαθμιαία αφόρητη. Τα γυμνά βιολογικά μεγέθη υποκαθιστούν σιγά-σιγά τα παραδοσιακά πολιτικά, με την εκάστοτε ιδεολογική συσκευασία τους. Καμιά «δεξιά» και καμιά «αριστερή» σοφία δεν θα βοηθούσε αν οχτώ ή δέκα δισεκατομμύρια άνθρωποι επιδιώκουν μανιωδώς να καταναλώσουν τόσες πρώτες ύλες τόση ενέργεια και τόσα αγαθά όσα οι Βορειοαμερικανοί και οι Ευρωπαίοι. Η πολιτική γίνεται βιολογική καθώς μετατρέπεται απλώς σε κατανομή αγαθών (αγαθών επίσης οικολογικών) πάνω σ' έναν στενότατο πλέον πλανήτη. Όπως βλέπουμε, η αναγκαστική αποκοπή από τις πολιτικές ιδεολογίες των ευρωπαϊκών Νέων χρόνων δεν θα σημάνει το τέλος των αγώνων μεταξύ των ανθρώπων παρά θα σημάνει απλώς αγώνες χωρίς τέτοιες ιδεολογίες – στη χειρότερη περίπτωση θα σημάνει επιστροφή στις γυμνές υπαρξιακές αντιπαραθέσεις που δεν χρειάζονται καν ιδεολογικούς εξωραϊσμούς και ιδεολογικά περιτυλίγματα. Η υποκατάσταση των γνωστών μας πολιτικών ιδεολογιών με τα βιολογικά κριτήρια και μεγέθη δεν θα συνιστούσε, στη χειρότερη αυτή περίπτωση, μιαν ευπρόσδεκτη απελευθέρωση της ανθρώπινης ιστορίας από το περιττό φορτίο αρχέγονων ψευδαισθήσεων, αλλά το αντίθετο: θα σηματοδοτούσε μια κατάσταση τόσο βεβαρημένη, ώστε να μη μπορεί να σηκώσει επιπρόσθετα ούτε καν το μικρό βάρος μιας ιδεολογικής σαπουνόφουσκας.


http://www.mikrosapoplous.gr/articles/interview.html

Μια ερώτηση

Χαίρεται και πάλι..

βέβαια, πιος χαίρεται δεν ξέρω μιας και μονο εγώ γράφω σε αυτό το ρημάδι ιστολόγιο - αλλά αυτό δεν πειράζει καθώς ο έτερος συνδιαχιεριστής έχει ρευστοποιηθεί..Θα ήθελα να απευθύνω μια ερώτηση προς τους φιλόσοφους ή φιλοσοφίζοντες της παρέας: επεσαν στα χέρια μου σε ηλεκτρονική μορφή [ebook] οι παραδόσεις του Αντόρνο για την ΚΚΛ του Καντ [αγγλική έκδοση του 2001] και διαβάζοντας τα πρώτα δυο κεφάλαια το βιβλίο μου φάνηκε συναρπαστικό για κάποιον σαν και εμέ που ούτε φιλόσοφος είναι ούτε θέλει να γίνει. Η ερώτηση λοιπόν προς τους ειδικούς: θα το συστήνατε ως εισαγωγικό κείμενο για την ΚΚΛ? Ευχαριστώ πολύ...

Them - Zmijewski [Documenta 12]

“Though we often ostensibly apply actual labels to fictive things, we
can hardly apply fictive labels; for a label used exists.”
-Nelson Goodman, Languages of Art




‘I’m starting’ says an old lady in her modest but excited voice. Nobody
anticipates the beginning of a battle. She draws a black line, then
another, and more.

Four different teams illustrate their four diverse views in simple
drawings. A catholic church, a word ‘’ in Hebrew framed in the
contour of , Chrobry’s Sword, and the word ‘Freedom’ (in Polish)
again framed in the contour of .

Each team’s members come from a different ideological background. As
groups supposed to appear representative of the ideology they become
stereotypical in themselves. Moreover – they use stereotypes to express
their beliefs.

Their illustrations serve as emblems, also in a literal meaning, as
they are printed on t-shirts that each group will wear. During the
second meeting, dressed in their new outfits they become easily
identifiable. Simple rules are set – there are no rules.

Teams begin to correct each other’s expressions, removing or adding
elements until the message is in compliance with their own views. They
each represent some type of an extreme, not one being a so-called
typical Pole. However, it is the very use of stereotypes in which lays
the strength of Them.

Their actions are a battle of representations, a war of images, symbols
and gestures, which gain their intensity from being simple, direct and
most importantly – not always adequate. The extremity escalates as the
exchange of fire takes place.

None of the participants are artists; it is only for the sake of the
video that they agreed to use visuals. The conflict is spectacular,
almost thrilling as the actions develop.

If one ever asks the question whether art can be harmful, this video
provides a particularly interesting answer. Only the elderly catholic
ladies notice that the tumult is not leading the discussion anywhere.
They decide to leave the room. The remaining three groups consisting of
much younger people seem too excited to notice that their actions are
destructive. The reason for that is as simple as it is peculiar. They
have to invent ways of expression that are new to them and that will
prove what they consider to be the strength of their argument.

There is no single attempt to explain any belief or the reason behind
it. Nobody tries to reach an agreement. Nonetheless, members of each
group seem to be satisfied with their doings. Perhaps it is because
they are stubborn. But it may also be due to the fact, that they are
engaged in a creative process, the most fulfilling act any human can
undertake. The godly act of creating easily becomes opium for the
brain.


απο http://whitehotmagazine.com/whitehot_articles.cfm?id=719

Για τον δημιουργο του βιντεο Them [Documenta]

Artur Zmijewski – Selected Works

18 May 2007 - 24 June 2007 “The reason was, that there is absolutely no reason at all, that one should be interested in these (...) women, and there is definitely less of a reason to make a film about them.”
Artur Zmijewski

Artur Zmijewski (born 1966 in Warsaw) is counted as one of Poland’s most renowned contemporary artists. In 2005, the photo and video artist represented the Polish Pavilion at the Venice Biennale and is one of the artists that have been named to participate prior to this year’s Documenta 12 announcement. The Video-Forum of the NBK honors his work with a comprehensive solo exhibition in Berlin.

Artur Zmijewski references with his works to suppressed (displaced) individuals and societal trauma. He pokes his finger into the open wounds to incite political discussions. Upon the first glance, Zmijewski´s images appear merely documentary, however the analytical staging of the artist becomes clearly recognizable through the selection of images during the editing process. Zmijewski does not shy away from putting the generally accepted rules of “Political Correctness” into question, yet his camera lingers on those very places in the art production which often become an oversight because of a conscious intent of avoidance or of mere carelessness. So far Zmijewski’s work about mentally and physically handicapped people has called wide public attention.

For the Berlin exhibition “Selected Works” Zmijewski produced ten films with the theme work. The Berlin works “Ursula”, “Patricia”, and “Dieter”, developed in co-production between the artist and the Video-Forum and (like the Sicilian produced works with “Aldo”, “Giuseppe“, and “Salvatore” as well as "Yolanda" from Juarez, Mexico) will be exhibited for the first time in public. In addition to these debut works, the Polish produced videos “Danuta”, “Dorata”, and “Halina” will also be shown. Adjacent to the ten video pieces dealing with the theme Work, a “study room” with older work of Artur Zmijewski will also be exhibited.

For every film, the artist follows a person 24 hours long, whereupon he cuts 15 to 18 minutes out of the selected material. It was not only filmed in the work place but also in their private everyday life, the way to work, in the supermarket, sleeping. The scenes do not follow any linear proceedings, instead images from their professional life are interchanged back-to-back with takes of them shopping or in the kitchen.

With the “Selected Works” the artist is neither concerned about socio-political agitation nor about the mediacy of objective truths nor scientific findings. He attempts to give the recipient, the traditional elitist middle class art observer, another perspective of the workers, instead of what they would commonly believe that they have no desire or pursuit of an interesting job and are unable to conduct an interesting conversation. However, Zmijewski claims it to be “worthwhile to be interested in this grey cold material, that fills the societal cosmos and snidely is labeled as “mainstream”. They are the mainstream and therefore in a “class of their own”.

[απο http://www.kontakt.erstebankgroup.net/events/2007-05_Neuer+Berliner+Kunstverein_Artur+Zmijewski/en]

Documenta 12 [II]

Μεχρι σήμερα η έκθεση έχει δεχθεί γυρω στους 360000 επισκέπτες !


Απο τους NY Times και τον συντροφο HOLLAND COTTER:

[...]

The format of the Biennale as a profusion of national pavilions is set; Münster is medium-specific. Documenta has no such restrictions. It’s a contemporary show, but it can encompass all sorts of material. This year’s edition includes 16th-century Islamic calligraphy, Central Asian embroidery and a stuffed giraffe.

It can also take any shape a curator wants to give it. Traditionally the show has been the brainchild of a single person. There are two this time: Roger M. Buergel and Ruth Noack, a husband-and-wife team, who issued the kind of airy-weighty preview teasers that left you ready to hate what was to come. (European “serious” often reads as pretentious to an American ear. It’s a cultural thing.)

In any case, the show sustains its reputation for being an idiosyncratic, concept-driven affair. You go to glamorous, sun-splashed Venice to party, gaze and graze; you come to gray, pleasureless Kassel to think.

Documenta 12 asks us to do a lot of thinking: about mortality, about the obsolescence of modernity, about how to live an ethical life through art. But it advances its questions quietly, and a bit too quietly: the resulting low visual impact is a major flaw. The show is every bit as socially engaged as its video-heavy 2002 predecessor, but packages its politics in a different way, in unmonumental objects and installations by undersung, not to say unknown, artists.

Many art-world insiders didn’t have a clue in advance who had been picked for the show. And after the list was announced, they basically still didn’t know, so unfamiliar were many of the names. Apart from Gerhard Richter, with a small 1977 portrait; Agnes Martin, with one painting; and the California-based John McCracken, there are relatively few Euro-American A-list figures in sight.
[...]

As if to make the point that that culture will eventually be our culture too, Mr. Ai intends to take 1,001 Chinese visitors to Kassel before the show closes on Sept. 23. Antique Qing dynasty chairs (which Mr. Ai collects) are spread throughout the Aue-Pavilion, the largest of Documenta’s five exhibition sites, awaiting their arrival.

As for the pavilion itself, designed by the Paris architectural firm Lacaton & Vassal, it’s a catastrophe, and one of the main reasons the whole business comes across as visually thin and disjointed. Press materials call the chain of boxy containers the Crystal Palace. But with its undivided space, brown concrete floors and cheesy blackout curtains, it resembles a run-on storage shed, and nothing looks good in it

[...]


The curators’ self-described intention was to bust up the modernist “white cube” gallery model. I’m all for such sabotage, if an art-friendly alternative can be found. The pavilion is not one. It’s a deadening, trivializing space that turns the show’s distinguishing qualities — it is portentous but subdued — into a disadvantage.

[...]

For the film, titled “Them” and installed at the Kulturzentrum Schlachthof, a youth center some distance from downtown Kassel, Mr. Zmijewski asked four groups of Polish citizens, from conservative Roman Catholics to radical Marxists, to meet and debate their political convictions in the form of a communally executed paint-and-paper mural.

The exchanges started light: an older woman paints a church; a younger one cuts through the paper to open its doors. Nice touch, everyone agrees. But pretty soon the painting, cutting and collaging grow vehement, with repeated defacings and erasings matched by verbal confrontations until, at the end, the mural is trashed. The result is an acting out of Joseph Beuys’s famous statement that “everyone is an artist” and an example of political art that further divides rather than unites people, leaving them more mutually hostile than ever.
[...]

hat’s the dynamic of Documenta 12 as a whole. Does it work? In the end, no. The first time through, its combination of new names and forms generates an excitement of discovery. It’s so great not to see everyone you’ve seen everywhere else. On a return visit the surprise has diminished, and the installation starts to look too porous; the curatorial ideas too obvious, pedantic and confining; the work too small, private, underdone, done-before.

I felt no desire to make a third visit (though I did), particularly to the deeply depressing Crystal Palace. And yet I came away with something that lasted: an impression that I’d never seen an exhibition quite like this before, a big, important show that offered so clear an alternative to bigness, that redefined importance in so dramatic a way. That may not be nearly enough for so prestigious an event, but if you think about it, it’s a lot.

Θανατοι

Χθές, την ίδια μέρα πέθαναν και οι 2 : 89 ο ένας, 94 ο άλλος....Για ποιον να κλάψουμε περισσότερο;
Blow Up ή Έβδομη Σφραγίδα;

Documenta 12 I

Κασσελιότες και Κασσελιότισες,

Αποσπάσματα από κριτική στην Daily Telegraph [προφανώς πρόκειται για τον Μάνο Στεφανίδη της Αγγλίας richard dorment]

[...]
The trouble with Johanna Billing's film about a group of musicians learning to sail on the Firth of Forth is not just that it is exceptionally dull - but that it doesn't transcend its status as a documentary to become memorable as a work of art.

And that brings me to the question of taste. I couldn't believe my eyes when I saw how many works there are on show by the Chilean-born Australian painter Juan Davila, an artist whose high-camp imagery is best characterised as pornographic folk art. His heavy-handed satire is what you'd expect in the work of a political cartoonist, only Davila is a crude draughtsman, uses a paintbrush as though it were a sledgehammer, and isn't remotely funny. Until this show, I didn't think it possible that his work could receive attention outside Australia.
And then there is the inimitable Mary Kelly, whose Primpara, Bathing series consists of a series of black-and-white photographs taken between 1974 and 1996 showing the artist cutting her toenails. Now, for any of you who are too young to remember, this feminist conceptual artist achieved some notoriety 20 or so years ago by exhibiting her baby's soiled nappies at the ICA. Her art was so jaw-dropping in its banality that I've never actually met anyone who had anything positive to say about it.

Until now. Of all the female artists in Britain - from Gillian Wearing and Rachel Whiteread and the Wilson Twins - the one whose almost forgotten work the Documenta curators chose to resurrect was Kelly. And she's as terrible today as she was back then, showing an installation of texts and photographs surrounding an illuminated glass house in which she expresses her feelings about a women's liberation demonstration that took place in 1970. The quality this elaborate installation shares with almost every other work of art in the exhibition is the complete absence of nuance or subtlety.
[...]
This is a show organised by two pseuds and intended for graduate students and people who don't really like visual art at all.

Rock and Roll

O Σερ [πλέον] Τομ Στόπαρντ, γεννημένος το 1937 στην Τσεχοσλοβακία είναι ίσως ο πιο διάσημος βρετανός θεατρικός συγγραφέας. Εδώ και τριάντα χρόνια έχει γράψει αμέτρητα θεατρικά έργα και σενάρια, ανάμεσα στα οποία βρίσκονται τα "Ο Ρόζενκρτατς και ο Γκύλντερστεν είναι νεκροί", "Jumpers", "Travesties", "Ερωτευμένος Σέξπηρ". Το λεπτό πνευματώδες χιούμορ του σε συνδιασμό με την "φιλοσοφική" περίπλοκη θεματολογία του τον έχουν καθιερώσει στους κόλπους των θεατρικών κριτικών ως "κωμικό των ιδεών".


Πριν απο λίγο καιρό η τριλογια του ''Το λιμάνι της ουτοπίας" [2002] γνώρισε μεγάλη επιτυχία στις ΗΠΑ και κέρδισε κάμποσα βραβεία Τόνυ. Το κείμενο εστιάζει στην πολιτική ζωή της Ρωσίας του 19ου αιώνα με έναν εκ των κεντρικών χαρακτήρων να είναι ο Μιχαήλ Μπακούνιν(!). Καθολου τυχαία τα έργα τιτλοφορούνται "Ταξίδι", "Ναυάγιο" και "Σωτηρία"...

Το σημείο στο οποίο θέλω να εστιάσω είναι το τελευταίο του έργο με τίτλο "Rock and Roll". Αφιερωμένο στον Vaclav Havel, το κείμενο δομείται γύρω απο τον νεαρό τσέχο φοιτητή Γιαν και τον μαρξιστή καθηγητή του Μαξ. Τόποι της πλοκής είναι η Πράγα και το Κέιμπριντζ.

Το έργο αρχίζει με την συνάντηση δάσκαλου και μαθητή: ο Γιαν ανναγγέλει στον Μαξ την επιστροφή του στην Πράγα την επομένη των γεγονότων της Άνοιξης. Ο κομμουνιστής φιλόσοφος δεν μπορεί να καταλάβει, αλλά δίδει τις ευλογίες του στον νεαρό Γιαν. Απο το σημείο αυτό και έπειτα η πλοκή μοιράζεται μεταξύ Κέιμπριντζ και Πράγας: Σημαντικές μέρες για την πολιτική ιστορία της Τσεχίας, την οικογενειακή ζωή του Μαξ και του Γιαν αναγγέλονται μέσω μιας πλειάδας σημαντικών ροκ τραγουδιών: Pink Floyd, Syd Barrett, Rolling Stones, U2, Velvet Underground πλαισιώνουν τα λόγια των χαρακτήρων και την σκηνογραφία των τόπων.

Για τον νεαρό τσέχο λέκτορα και δημοσιογράφο Γιαν που περνά μια δεκαετία τοπθετούμενος σε ένα μπακάλικο και επιτηρούμενος στενά, η ροκ μουσική μετατρέπεται σε όχημα διεκδίκησης πολιτικών ελευθεριών. Το πάθος του για «απαγορευμένα» ροκ συγκροτήματα τον οδηγεί μέχρι την φυλακή και ριζοσπαστικοποιεί την πολιτική του συνείδηση και πρακτική.

Η συνομιλία διασκάλου - μαθητή συνεχίζεται στην Πράγα με την αφορμή συνδερίων προ και μετά της σύλληψης του Γιαν και τελειώνει με την «επιστροφή» του Γιαν στο Κέϊμπριντζ πολλά χρόνια ύστερα, όταν ο Καπιταλισμός έχει πλεόν θραμβεύσει στην Τσεχία και οι Rolling Stones ετοιμάζονται για μια μεγάλη συναυλία στην Πράγα.

Οπως πάντα, ο Στόπαρντ μπλέκει διάφορα επίπεδα αφήγησης: η φιγούρα του Syd Barrett ως θεού Πάνα «half god and half goat» που στοιχειώνει το εν ασφυξία Κέιμπριντζ σε συνδιασμό με ποιήματα της Σαπφούς, η εικόνα μιας μπουρζουά οικογένειας διαννοουμένων με τα εσωτερικά τους προβλήματα και αδιέξοδα, ο νεαρός ανυπάκουος που προδίδει τον καθηγητή του, η μάχη για πολιτικές ελευθερίες στην Τσεχία, οι ισχυρές αντιφάσεις ενός κομμουνιστή που παραμένει για πολλά χρόνια στην ορθόδοξη γραμμή αντιμετωπίζοντας συνεχώς τους οικογενειακά και πολιτικά «ανυπάκοους», οι πολλαπλές παιγνιώδεις αλλά και ουσιαστικές αναφορές σε κλασσικά αριστερά και μαρξιστικά επιχειρήματα και θέσεις...όλα αυτά με την ειρωνική αυτοβιογραφική, αυτοαναφορική ματιά ενός πραγματικά φιλελεύθερου και πολιτικά ενεργού διαννούμενου. Στην πορεία του έργου η μουσική συνιστά άλλο ένα ακόμη μέσω έκφρασης των σχυρότατων εντάσεων των χαρακτήρων του Ροκ εντ Ρολ, εντάσει οι οποίες «επιλύονται» στο μετα-ιδεολογικό, μετα-κομμουνιστικό πλαίσιο του 1990. Στην Πράγα του προέδρου Χάβελ επιτέλους λαμβάνει χώρα η πρώτη συναυλία των ρόλινγκ στόουνς και ο Γιαν είναι εκει. Happily ever after....

Υ.Γ :Κανείς μπορεί να ακούσει το Rock And Roll απο το website του bbc radio 3 απο σήμερα και για μα εβδομάδα καθώς την περίοδο αυτή έχει αφιέρωμα στον Τομ Στόππαρντ [την επόμενη κυριακή θα μεταδοθεί το "Ο Ροζεστερν.."]

Τί σχέση έχουν όλα αυτά με τον Λακλάου για τον οποίο μιλούσαμε μέχρι τώρα;
-θα επανέλθω...

τελικά τι θέλει ο ποιητής

διαβάζεις τέτοια κείμενα
και αναριώτιεσαι. Ο σκοπός είναι
να συνοδεύουν κρασί και τυρί σε βραδινές συνεστιάσεις
σε Λονδίνο/Παρίσι/κλπκλπ
ή να έχουν κάποιο πολιτικό αντίκρισμα;
Δε θέλω να είμαι ισοπεδωτικός,
πιστεύω ότι ενίοτε έχουν,
αλλά θα ήθελα να σκεφτούν άλλοι
και να μου εξηγήσουν κάποιες πολιτικές προεκτάσεις
του συγκεκριμένου λογυδρίου του κυρίου,
εκτός από την ρητορική απόλαυση
του πνευματικού αυνανισμού,
στον οποίο μας επιτρέπει να συμμετέχουμε.

Άσχετο.
Το βιβλίο ενός άλλου κυρίου,
του W. Connolly, με τίτλο Pluralism
είναι ένα από τα καλύτερα, ίσως το καλύτερο
που έχει γράψει, μολονότι
κι αυτός το συνέθεσε
κάπου στα διαλείμματα μεταξύ παρτίδων
τέννις στο σπίτι του στη Βαλτιμόρη,
σινεμά, ποδηλατοδρομιών
και άλλων, λιγότερο "εναλλακτικών"
διαδρομών με το Cherokee.
Όχι, δεν αναρωτιέμαι
γιατί λέει στο βιβλίο (εναντίον Νέγκρι κλπ)
ότι ο 'μετασχηματισμός' (transformation)
δεν είναι ούτε στα σκαριά ούτε αναγκαίος.
Ας ζούσε σε καμιά φαβέλα της Μπραζίλ
να δούμε τι θα έλεγε.
Όχι, δε με έχει πιάσει κρίση
ταξικής μνησικακίας,
αλλά καλό είναι να θυμόμαστε,
και να αναρωτιόμαστε,
για ορισμένες κοινωνικές/υλικές προϋποθέσεις
του λόγου (με μικρό λ, σαν το μικρό α)
ΑΣΧΕΤΑ από τα κίνητρά μας. Και δηλαδή ποιος/α μπορεί να υποστηρίξει ότι
έχει 'αγνά' κίνητρα, ιδίως αν έχει ψυχαναλυτικές καταβολές;
Η αθωότητα πέθανε μαζί με το παρθένο ελαιόλαδο.
Ο Ντελέζ, όμως, ζει και βασιλεύει
μετά την αποψίλωση όλων των δένδρων
του Αμαζονίου.

Φρουντ, Λακαν, Γκραμσι, Μαρξισμος και στο τελος...Λακλαου!

Από το On populist Reason [ή εναλλακτικά On Populist Treason], σελ 106 [όχι πως κανείς θα το διαβάσει... ]

Η κυριότερη οντολογική συνέπεια της Φροϋδικής ανακάλυψης του ασυνειδήτου είναι πως η κατηγορία της αναπαράστασης δεν αναπαράγει απλώς σε ένα δεύτερο επίπεδο μια προηγούμενη πληρότητα που μπορεί άμεσα να συλληφθεί, αλλά η αναπαράσταση συνιστά το απόλυτα πρωταρχικό επίπεδο συγκρότησης της αντικειμενικότητας. Ιδού γιατί δεν υπάρχει νόημα που να μην είναι εξαρχής υπερκαθορισμένο. Με την πληρότητα της αρχέγονης (primordial) μητέρας (που είναι ένα απολύτως μυθικό αντικείμενο) δεν υπάρχει καμιά επιτευχθείσα απόλαυση παρά διαμέσου της ριζικής επένδυσης στο μικρό αντικείμενο α . Έτσι, το μικρό αντικείμενο α γίνεται η πρωταρχική οντολογική κατηγορία. Αλλά η ίδια ανακάλυψη (όχι απλώς μια ανάλογη) ισχύει εάν ξεκινήσουμε από την οπτική της πολιτικής θεωρίας. Καμία κοινωνική πληρότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί, παρά διαμέσου της ηγεμονίας και η ηγεμονία δεν είναι τίποτε παραπάνω από την επένδυση σε ένα επί μέρους αντικείμενο, μιας καθαρά μυθικής πληρότητας που πάντα θα μας διαφεύγει ...Οι λογικές του μικρού αντικείμενου α και της ηγεμονίας δεν είναι απλώς παρόμοιες - είναι ταυτόσημες, γεγονός που εξηγεί γιατί στην μαρξιστική παράδοση η γκραμσιανή στιγμή αναπαριστά μια σημαντική επιστημολογική τομή: ενώ ο μαρξισμός είχε παραδοσιακά το όνειρο της πρόσβασης σε μια συστημικά κλειστή ολότητα (ο σε τελευταία ανάλυση καθορισμός από την οικονομία, κτλ...) η ηγεμονική προσέγγιση έρχεται σε ρήξη με την ουσιοκρατική κοινωνική λογική. Ο μόνος δυνατός ολοποιητικός (totalizing) ορίζοντας δίδεται από μια μερικότητα (την ηγεμονική δύναμη) που αναλαμβάνει την αναπαράσταση μιας μυθικής ολότητας. Με λακανικούς όρους: ένα αντικείμενο προβιβάζεται στην τάξη του πράγματος. Υπό αυτή την έννοια, το αντικείμενο της ηγεμονικής επένδυσης δεν είναι δευτερεύον vis-a-vis του πραγματικού πράγματος που θα ήταν μια πλήρως συμφιλιωμένη κοινωνία ...: είναι απλώς το όνομα της πληρότητας εντός ενός συγκεκριμένου ιστορικού ορίζοντα, το οποίο, ως επιμέρους αντικείμενο μιας ηγεμονικής επένδυσης, δεν είναι υποκατάστατο, αλλά το σημείο συνάντησης δεσμών πάθους

Σιγην Ιχθυος

Ως συνδιαχειριστής και συνδιαμορφωτής του ιστολογίου τούτου οφείλω να απολογηθώ για την απουσία κειμένων. Βλέπετε δεν αντιμετωπίζουμε κάποιο συγκεκριμένο πρόβλημα με τις αναρτήσεις μας - απλώς κάποιοι απολαμβάνουν την εκκωφαντική σιωπή του (ανα)στοχασμού. Και για να μην ενδώσω με την σειρά μου σε αυτού του είδους τις θεωρητικές παρλαπίπες, ας πω καμια άλλη μαλακία και ας απευθύνω έκκληση στον έτερο συνδιαχειριστή, στους εκλεκτούς συντρόφους και εκλεκτές συντρόφισσες να θέσουν ενώπιων μας τις προτάσεις τους για το ιστολόγιο αυτό. Η διαδικασία που προτείνεται είναι η εξής: θα τεθούν όλες οι προτάσεις και θα υπάρξει απόπειρα συναινετικής απόφασης. Εάν και μόνο εάν κατι τέτοιο αποβεί ανέφικτο, τότε Εγώ, ο συν-διαχειριστής, συν-δικαλιστής, συν [όχι Συρριζα], ο συν-ενας, θα αποφασίσω, γεγονός που θα οδηγήσει στην σταδιακή διαγραφή όλων σας απο το μπλογκ αυτό και στην δημιουργία άλλων αποσχιστικών μπλογκ, με ονόματα: The peoples front of Judaea και the Judean peoples front.

Ωστόσο, κάτι τέτοιo είναι δύσκολο να γίνει γιατί κανένας δεν βλέπω να ενδιαφέρεται.

Σύντροφοι και Συντρόφισσες,

Βρισκόμαστε ενώπιον μιας ιστορικής συγκυρίας. Έχουμε για πρώτη φορά στην πορεία όλων αυτών των ετών την δυνατότητα να πλάσουμε ένα ελεύθερο αυτοδιαχειριζόμενο ιστολόγιο! Η θεματολογία του οφείλει και πρέπει να είναι ανοικτή [όπως κάθε αριστερός χώρος] για όσους και όσες έχουν επαφή με την πολιτική, την θεωρία, τις τέχνες [στα τρια το ένα δώρο] και γελούν ακούγοντας την λέξη βεβηλόσοφερ...Και να μην ξεχνιόμαστε, τόσο ανοικτή όσο οι διαχειριστές θέλουν - δεν υπάρχει τίποτε πιο παραπλανητικό απο την φλωρο-φιλελευθερο-ναϊφ έννοια «ανοικτότητας» [Όσοι έχουν ενστάσεις με την λέξη 'φλώρο' , ας τους πω ότι δεν την παίρνω (απο) πίσω. Να βλέπω αποχωρήσεις παρακαλώ!]

Εμπρός, ας μην φοβηθούμε να ξαμολήσουμε τα απόβλυτα πνεύματά μας στον ορισμένο ετούτο χώρο, να συνομιλήσουν, να διαφωνήσουν, να παλέψουν, να τραυματιστούν...εμπρός, όχι για μία, αλλά για πολλές μη αναγκαίες Aufhebung...

Το μέλλον διαρκεί πολύ, εμείς πόσο;

Με συντροφικές αγκαλιές και μαχαιρώματα


Υ.γ: και για να κάνω και κανεναν άλλο να συνεισφέρει στον πλούσιο προβληματισμό μου, θέτω ευθύς εξαρχής το παρακάτω κουϊζ: Βρείτε σε ποιον ανήκει η καλύβα της φωτογραφίας και κερδίστε πλούσια δώρα, π λ ο ύ σ ι α δώρα. [δωροθέτης είναι ο έτερος συνδιαχειριστής]

ΠΡΟΣ ΚΑΘΕ ΒΕΒΗΛΟΣΟΦΕΡ

Kyrioi kai Kyries,

igkiken i wra kai to mega keno sto sympan tou politikofilosofikou diadiktiou epitelous plirwthike (me thn anfisimia tou orou na tonizetai).
Skopos tou Blog einai i dimiourgia enos koinou xwrou katarxin praksis (molotof mpaxala klp) kai kata deyteron dialogou.Mias kai polloι apo aytous pou tha elpizame na exoume tin timi na ginoun energa (kai giati oxi, pathitika) meli mas einai skorpismena stis 4 gwnies tis (opio to oksimoro) tis stroggilis gis, aytos o tropos thematopoiisis problimatikwn kai diatipwsis entasewn krinetai mallon o pio eyeliktos kai eynoikos.

Elpizoume i prospatheia mas na mi pesei sto keno
(ki ama pesei, tha sas trabiskoume kai sas sto bourko!!)

Tin kalispera mas,

Κόπεν και Χάγης

The Godfather, Part IV

Xairetizw tinprospatheia tou wannabe vevilospher ggianakopoulou kai ws onomatoditis tou Blog den mporw na min eimai kai NOIMATODOTIS. Apenanti stin metamonterna lailapa pou dernei kai ton idriti tou blog alla kai pleista osa apo ta meli pou tha proskalesei kaloumai (kai na eiste sigouroi giayto, me kathe eyxari-stysi) na ensarkwsw kai oxi na ipodithw to rolo tou thewritikou MPATSOU.

"Das Allgemeine des Begriffs ist das erreichte Jenseits", h me alla logia:
"THERE CAN BE BE ONLY ONE"

Edw tha maste kai tha ta leme.

PS. O nikitis tis prwtis sillogistikis thematikis tha kerdisei dwro mia bdomada stin kalyba tou Heidegger mazi me to gaidaro pou koubalage tin allilografia tou Megaaaaaaaalou stoxasti kai me tin teleytaia boskopoula pou tis edeikse to "dasein tou"...

Thewritiko mpatso brikame
dwro brikame
Gianakopoule bres THEMATIKI!!!!!!

Bis demnächast,

A.

georges Βλετσος

Βέρα στο δεξί


Φαίνεται πως η κ. Γιαννάκου, τώρα που τελειώνει η σεζόν, πάει να βάλει βέρα στο δεξί στο σίριαλ με την οριστική της απόφαση για το βιβλίο της Στ΄ Δημοτικού.
Κάτι πατριώτες της Δεξιάς (και εστέτ της Αριστεράς), κάτι τα γερόντια της Ακαδημίας Αθηνών και ιδού το γερούντιον: «το γράφειν», όπως αποδείχθηκε, δεν είναι, ως θα όφειλε, απροϋπόθετο. Πράγμα που εξηγεί γιατί η συγγραφική ομάδα της κ. Ρεπούση ενέδωσε σε πιέσεις. Διότι, το ερώτημα δεν είναι «Ποιος θα διορθώσει ποιον;» όπως ορθά παρατήρησε ο ιστορικός Β. Παναγιωτόπουλος, αλλά πως ένας «διάλογος» είναι ή δεν είναι κάτι στο οποίο ενδίδει κανείς;
Παράδειγμα; Οι δραματικές συνθήκες εξόδου των ελληνικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας συνιστούσαν πράγματι «συνωστισμό» (ο χαρακτηρισμός απαλείφθηκε). Και, το «Κυπριακό ζήτημα» (απαλείφθηκε κι αυτό) είναι πράγματι «ζήτημα», δηλαδή «πρόβλημα» όπως ήθελε- και το πέτυχετο υπουργείο Παιδείας της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Η πραγματικη Αμερικανικη Αριστερα

του Slavoj Zizek


Zack Snyder's 300, the saga of the 300 Spartan soldiers who sacrificed themselves at Thermopilae in halting the invasion of Xerxes' Persian army, was attacked as the worst kind of patriotic militarism with clear allusions to the recent tensions with Iran and events in Iraq - are, however, things really so clear? The film should rather be thoroughly defended against these accusations.

There are two points to be made; the first concerns the story itself - it is the story a small and poor country (Greece) invaded by the army of a much larges state (Persia), at that point much more developed, and with a much more developed military technology - are the Persian elephants, giants and large fire arrows not the ancient version of high-tech arms? When the last surviving group of the Spartans and their king Leonidas are killed by the thousands of arrows, are they not in a way bombed to death by techno-soldiers operating sophisticated weapons from a safe distance, like today's US soldiers who push the rocket buttons from the warships safely away in the Persian Gulf? Furthermore, Xerxes's words when he attempts to convince Leonidas to accept the Persian domination, definitely do not sound as the words of a fanatic Muslim fundamentalist: he tries to seduce Leonidas into subjection by promising him peace and sensual pleasures if he rejoins the Persian global empire. All he asks from him is a formal gesture of kneeling down, of recognizing the Persian supremacy - if the Spartans do this, they will be given supreme authority over the entire Greece. Is this not the same as what President Reagan demanded from Nicaraguan Sandinista government? They should just say "Hey uncle!" to the US... And is Xerxes's court not depicted as a kind of multiculturalist different-lifestyles paradise? Everyone participates in orgies there, different races, lesbians and gays, cripples, etc.? Are, then, Spartans, with their discipline and spirit of sacrifice, not much closer to something like the Taliban defending Afghanistan against the US occupation (or, as a matter of fact, the elite unit of the Iranian Revolutionary Guard ready to sacrifice itself in the case of an American invasion? The Greeks main arm against this overwhelming military supremacy is discipline and the spirit of sacrifice - and, to quote Alain Badiou: "We need a popular discipline. I would even say /.../ that 'those who have nothing have only their discipline.' The poor, those with no financial or military means, those with no power - all they have is their discipline, their capacity to act together. This discipline is already a form of organization." In today's era of hedonist permissivity as the ruling ideology, the time is coming for the Left to (re)appropriate discipline and the spirit of sacrifice: there is nothing inherently "Fascist" about these values.

But even this fundamentalist identity of the Spartans is more ambiguous. A programmatic statement towards the end of the film defines the Greeks' agenda as "against the reign of mystique and tyranny, towards the bright future," further specified as the rule of freedom and reason - sounds like an elementary Enlightenment program, even with a Communist twist! Recall also that, at the film's beginning, Leonidas outrightly rejects the message of the corrupt "oracles" according to whom, gods forbid the military expedition to stop the Persians - as we learn later, the "oracles" who were allegedly receiving the divine message in an ecstatic trance were effectively paid by the Persians, like the Tibetan "oracle" who, in 1959, delivered to the Dalai-lama the message to leave Tibet and who was - as we learned today - on the payroll of the CIA!

But what about the apparent absurdity of the idea of dignity, freedom and Reason, sustained by extreme military discipline, including of the practice of discarding the weak children? This "absurdity" is simply the price of freedom - freedom is not free, as they put it in the film. Freedom is not something given, it is regained through a hard struggle in which one should be ready to risk everything. The Spartan ruthless military discipline is not simply the external opposite of the Athenian "liberal democracy," it is its inherent condition, it lays the foundation for it: the free subject of Reason can only emerge through a ruthless self-discipline. True freedom is not a freedom of choice made from a safe distance, like choosing between a strawberry cake or a chocolate cake; true freedom overlaps with necessity, one makes a truly free choice when one's choice puts at stake one's very existence - one does it because one simply "cannot do it otherwise." When one's country is under a foreign occupation and one is called by a resistance leader to join the fight against the occupiers, the reason given is not "you are free to choose," but: "Can't you see that this is the only thing you can do if you want to retain your dignity?" No wonder that all early modern egalitarian radicals, from Rousseau to Jacobins, admired Sparta and imagined the republican France as a new Sparta: there is an emancipatory core in the Spartan spirit of military discipline which survives even when we subtract all historical paraphernalia of Spartan class rule, ruthless exploitation of and terror over their slaves, etc.

Even more important is, perhaps, the film's formal aspect: the entire film was shot in a warehouse in Montreal, with the entire background and many persons and objects digitally constructed. The artificial character of the background seems to infect "real" actors themselves, who often appear as characters from comics rendered alive (the film is based on Frank Miller's graphic novel 300). Furthermore, the artificial (digital) nature of the background creates a claustrophobic atmosphere, as if the story does not take place in "real" reality with its endless open horizons, but in a "closed world," a kind of relief-world of closed space. Aesthetically, we are here steps ahead of the Star Wars and Lord of the Rings series: although, in these series also, many background objects and persons are digitally created, the impression is nonetheless the one of (real and) digital actors and objects (elephants, Yoda, Urkhs, palaces, etc.) placed into a "real" open world; in 300, on the contrary, all main characters are "real" actors put into an artifical background, the combination which produces a much more uncanny "closed" world of a "cyborg" mixture of real people integrated into an artificial world. It is only with 300 that the combination of "real" actors and objects and digital environment came close to create a truly new autonomous aesthetic space.

The practice of mixing different arts, of including in an art the reference to another art, has a long tradition, especially with regard to cinema; say, many Hopper's portraits of a woman behind an open window, looking outside, are clearly mediated by the experience of cinema (they offer a shot without its counter-shot). What makes 300 notable is that, in it (not for the first time, of course, but in a way which is artistically much more interesting than, say, that of Warren Beatty's Dick Tracy), a technically more developed art (digitalized cinema) refers to a less developed one (comics). The effect produced is that of "true reality" losing its innocence, appearing as part of a closed artificial universe, which is a perfect figuration of our socio-ideological predicament. Those critics who claimed that the "synthesis" of the two arts in 300 is a failed one are thus wrong for the very reason of being right: of course the "synthesis" fails, of course the universe we see on the careen is traversed by a profound antagonism and inconsistency, but it is this very antagonism which is an indication of truth.

Για τον Αναγνωστακη [Αυγη]

Του Κώστα Γ. ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ Αυγή 16.09.2007

ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΑΛΛΑΣ, |Μανόλης Αναγνωστάκης. Ποίηση και ιδεολογία|, εκδόσεις Κέδρος, σ. 266

Κείμενα τριάντα πέντε χρόνων (1972-2005) συναπαρτίζουν το ανά χείρας βιβλίο του Γιάννη Δάλλα. Κείμενα γραμμένα με αφορμή και με μορφή ανακοινώσεων, σε επιστημονικά ή λογοτεχνικά συνέδρια, κριτικών και αφιερωμάτων σε περιοδικά και σεμινάρια προς τιμήν του ποιητή που, συνδυασμένα-ταξινομημένα τώρα σε τρεις ομόκεντρες ενότητες, συγκροτούν οπτικές γωνίες, το άνοιγμα των οποίων επιτρέπει επάλληλες και πολυεπίπεδες αναγνώσεις όλων των πτυχών που συνθέτουν το έργο του Μανόλη Αναγνωστάκη. Στην πρώτη ενότητα εξετάζονται οι ιδιαίτερες συνθήκες και το κλίμα του ιδεολογικού και λογοτεχνικού περιβάλλοντός του και αναζητούνται τα αίτια που συνέβαλαν στη διαμόρφωση, καλλιέργεια και παγίωση της διαφορετικότητας της φωνής του, σε σχέση με αυτήν των μεταπολεμικών ομοτέχνων του. Στη δεύτερη ιχνηλατείται μεθοδικά όλη η ποιητική του πορεία, από τις "πρώτες" |Εποχές| (1944) ως τον |Στόχο| (1969), με την πρόθεση να διερευνηθούν οι σταθμοί και οι κόμβοι, φανεροί και υπόγειοι, που τη όρισαν. Στην τρίτη, τέλος, εν είδει Επιλόγου, προσεγγίζονται τα "μετα-ποιητικά συγκείμενα" του ποιητή (|Το Περιθώριο '68-'69| και το |Υ.Γ.|), "στα οποία η μνήμη του ποιητή ανασύρει προς αναθεώρηση θραύσματα ζωής και χρόνιες ουλές συνειδήσεων" -στο πρώτο- "ή αποφαίνεται εν γένει, μέσα από τα αποστάγματα του βίου, για τα ανθρώπινα" -στο δεύτερο.
Εκπρόσωπος της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς ο Μανόλης Αναγνωστάκης, ξεχωρίζει ανάμεσα στους ομοτέχνους του εκείνους που η ποίησή τους, "προϊόν" μιας συγκεκριμένης ιστορικής στιγμής, "πηγάζει από τη βάση των γεγονότων και την ιδεολογία που τα εμπνέει" κατά το χρονικό διάστημα 1944-1967 (Κατοχή, Εμφύλιος, δικτατορία). Ξεχωρίζει εξαιτίας της ιδιάζουσας ποιητικής ιδιοσυστασίας του (κάτι που προκύπτει και από τη παράλληλη προσέγγιση που επιχειρεί ο συγγραφέας στο έργο του Αναγνωστάκη και των ομοϊδεατών και συντοπιτών του ποιητών, του Κλείτου Κύρου και του Πάνου Θασίτη), η οποία οφείλεται στην άκρως αναπτυγμένη "συναιρετική" ικανότητά του~ στην ενδιάθετη τάση του να συναιρεί, "με διάμεσο την αισθαντική περίσκεψη, το αίσθημα και τη νόηση", ενστικτωδώς αποφεύγοντας τον κίνδυνο τόσο της διάχυσης του αισθήματος, όσο και της αφαίρεσης της νόησης. Αναζητώντας τα βαθύτερα αίτια αυτής του της διαφορετικότητας, ο Γιάννης Δάλλας, τα εντοπίζει κατ' αρχάς στα στοιχεία που συγκροτούν τον ποιητικό του εξοπλισμό~ στην ατομική του συνείδηση που σχετίζεται με την αστική του καταγωγή και καλλιέργεια και, συνακόλουθα, στις πνευματικές του καταβολές, οι οποίες ανάγονται στον γαλλόφωνο μετασυμβολισμό, καθώς και στα ελληνικά παράγωγά του τού μεσοπολέμου και της κατοχής. Στοιχεία που συνέβαλλαν τα μέγιστα στη διαμόρφωση της ποιητικής του αισθαντικότητας, όπως αυτή κραταιώθηκε και εμπλουτίστηκε ύστερα από τον προβληματισμό του ιδεολόγου και την εμπειρία της σκληρής πολιτικής δοκιμασίας.
Αναφερόμενος, εν συνεχεία, στο καινούριο που εκόμισαν στην ποίηση και τη γλώσσα οι πρώτοι ποιητές του μεταπολέμου, στην αλλαγή της λογοτεχνικότητας, που σήμανε και το γύρισμα της σελίδας στην ιστορία της λογοτεχνίας μας, ψαύει, με διάθεση ερευνητική, ενισχυμένη από αγάπη και μνήμες της νεότητάς του, τα στοιχεία που διαφοροποιούν τον Αναγνωστάκη από τους ομοϊδεάτες συνοδοιπόρους του. Στέκεται στον τρόπο με τον οποίο, αρχίζοντας ο τελευταίος "από τη συγκεκριμένη βίωση και προβληματική του πάσχοντος προσώπου", ανεβαίνει "ως τα καθολικότερα προβλήματα της κρίσιμης ιστορικής στιγμής, μέσα στην οποία διαπρέπει και συντρίβεται η ανθρώπινη ομάδα". Κι ακόμα στέκεται στο γεγονός ότι σε καμία περίπτωση, στον Αναγνωστάκη, η κοινωνική αναφορά δεν είναι, όπως είθισται, αυτοσκοπός, "αλλά μια δοκιμασμένη απ' έξω ευκαιρία για εσωτερίκευση, μέσω της οποίας αποκτά μία βαθύτερη συνείδηση του κόσμου. Μια τέτοια πνευματική-ιδεολογική-ηθική στάση είναι φυσικό να προϋποθέτει, μάλλον να απαιτεί, την ανάπτυξη μιας άλλης γλωσσικής συμπεριφοράς, ανταποκρινόμενης σε έναν άλλο τρόπο θέασης του κατακερματισμένου μεταπολεμικού κόσμου. Απαιτεί αναδιάρθρωση του λόγου όχι ως γλώσσας θεσμικής, αλλά ως ομιλίας~ έναν τόνο φωνής χωρίς τις "μυθοδραματικές ή "μυθολυρικές" υπερβάσεις του Σεφέρη και του Ελύτη αντίστοιχα, χωρίς τον προγραμματισμό του Ρίτσου, χωρίς την ανατρεπτικότητα των υπερρεαλιστών και διαφοροποιημένη, ψυχολογικά και εκφραστικά, απ' αυτήν των ομηλίκων αριστερών ομοτέχνων του.
Εκτός από την αναδιάρθρωση του λόγου και της φωνής, κάτι άλλο που, κατά την άποψη του συγγραφέα, συμβάλλει στην ιδιαιτερότητα του ύφους του Αναγνωστάκη, είναι η παράπλευρη με το αίσθημα και μονίμως σε εγρήγορση ελεγκτική σκέψη του. Μία σκέψη "βιοθεωρητική", που δρα καταλυτικά, ανασχετικά ή ενισχυτικά, σε ό,τι χαρακτηρίζει τη λογοτεχνικότητά του: στην καθημερινότητα του λόγου του και στην "ασημαντότητα των βωβών προσώπων των κειμένων του". Μία σκέψη που, προϊόντος του χρόνου, γίνεται όλο και περισσότερο δραστική, παρεμβατική και, κατά κάποιο τρόπο, προστατευτική, με τη μορφή του κριτικού σχολιαστή. Κάτι που γίνεται φανερό, αν παρακολουθήσει κανείς τα ποιήματα των |Εποχών| (|Εποχές, Εποχές 2 και Εποχές 3|)~ όπου, παράλληλα με την, από συλλογή σε συλλογή, γλωσσική διαστρωμάτωση (γλώσσα του ιδιωτικού ημερολογίου, γλώσσα του διαλόγου και γλώσσα γραφειοκρατική ή συνθηματική) και, βέβαια, παράλληλα με την προσωπική περιπέτεια και την περιπέτεια της ελληνικής αριστεράς το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '40, πυκνώνουν και γίνονται ολοένα δραστικότερες και οργανικότερες οι νοητικές παρεμβάσεις του πάσχοντος ποιητικού υποκειμένου.
Εκεί όμως που ο Γιάννης Δάλλας αναγνωρίζει στον Αναγνωστάκη ιδιότητες του ανθρώπου της συντεχνίας, χωρίς ωστόσο να έχει απεμπολήσει τα ιδιάζοντα, ιδιοσυγκρασιακά, γνωρισματικά του στοιχεία, είναι στα ποιήματα που συνθέτουν τις τρεις |Συνέχειες| και που είναι γραμμένα κατά τη δεκαετία 1953-1962. "Είναι η στιγμή -όπως λέει- που ξεχωρίζει ο χαρακτήρας του προσώπου του Μανόλη Αναγνωστάκη μέσα από τη συλλογική εικόνα των συντρόφων του και της εποχής του", με παράλληλη τη μετατόπιση του βάρους της πρωτοβουλίας από την ομάδα στο ποιητικό εγώ, το οποίο, έχοντας καταφέρει να αποδεσμεύσει, να απεμπλέξει την εμπειρία από τα γρανάζια του συναισθήματος, καθώς και από ογκώδη της μυθεύματα, μπορεί και αποστασιοποιείται από τα πράγματα, με συνέπεια να μη μιλάει πια γι' αυτά, ούτε να "συνομιλεί" μαζί τους, αλλά να τα "δείχνει". Ακόμα και για τα γραμμένα κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του '67 ποιήματα του |Στόχου| -ένα μέρος των οποίων πρωτοδημοσιεύτηκε στην ομαδική έκδοση |Δεκαοχτώ κείμενα| (1970)-, όπου η εξομολογητική διάθεση των |Εποχών| και η διάθεση για συνομιλία ή απολογία των |Συνεχειών| γίνεται καταγγελτική φωνή ή διαμαρτυρία, μολονότι ακούγεται σ' αυτά η περιπέτεια των ιδεολογικών αγώνων τριάντα χρόνων, δύσκολα θα μπορούσε να τα εντάξει κάποιος στην κατηγορία της αντιστασιακής ποίησης. Κι αυτό γιατί, κατά τον Δάλλα, στον Αναγνωστάκη "προηγήθηκε και επιμένει πάντα η περιπέτεια ενός ατόμου που κρίνεται οριστικά εκεί που ενηλικιώθηκε, στη διαλεκτική του με τα ομαδικά προβλήματα".
Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα, τολμηρή και ανασκευαστική της κρατούσας άποψης που θεωρεί τον Αναγνωστάκη έναν φύσει πολιτικό ποιητή, είναι η θέση του Δάλλα, ο οποίος ισχυρίζεται και αποδεικνύει ότι, απεναντίας, έχουμε να κάνουμε με έναν ποιητή, με την πιο ευρεία σημασία, πρωτίστως ερωτικό. Κι αυτό γιατί η ποίησή του, ενώ στην πρώιμη φάση της είναι αισθηματική, εξελισσόμενη γίνεται λατρευτική, προσηλωμένη "στον πυρήνα του λατρευτικού ειδώλου ή αντικειμένου της", για να γίνει, στην τελική της δοκιμασία, μέσω των τραυματικών εμπειριών και βιωμάτων της εποχής, δραματική. Η ιδιοσυγκρασιακή του ιδιαιτερότητα και η εγγενής ατομική του συνείδηση, που δεν πρέπει να θεωρηθούν άσχετα με την αστική του αγωγή και καλλιέργεια και τις πνευματικές-αισθητικές καταβολές του -παράγοντες καθοριστικοί της γλώσσας και του ύφους του-, έκαναν, κατά τον Δάλλα, "δύσκολη και αμήχανη συχνά την εμπλοκή του και την αντίδρασή του προς τα πράγματα της πολιτείας και της ιστορίας". Και η ποίησή του, ακόμα κι αν εκληφθεί ως μαρτυρία ενός ανθρώπου που βιώνει τα τραυματικά ιστορικά και ιδεολογικά δρώμενα της εποχής του, ακόμα κι αν "αποβαίνει -'εκ συμψηφισμού' και 'εξελικτικά'- πολιτική", δεν χάνει την αισθηματικότητά της, καθώς "η ιδεολογία στην περίπτωσή του έχει τη χροιά ενός βαρύτιμου αισθήματος, αλλά και η πολιτική του περιπέτεια μοιάζει με εμπειρία ερωτική". Με συνέπεια η ποίησή του, "παρά την κοινωνική προσήλωσή της, να συνθέτει και να κλιβανίζει μέσα της και την προβληματική της υπαρξιακής ανησυχίας της ψυχής και τη γλώσσα της εκφραστικής πρωτοπορίας"~ κι ακόμα, να διαφοροποιείται και να αντιδιαστέλλεται από την ποίηση των ομηλίκων και ομοϊδεατών ομοτέχνων του.
"Ακούγοντας" κανείς τον Γιάννη Δάλλα να "μιλάει" για τον Μανόλη Αναγνωστάκη, δεν μπορεί να μη διακρίνει ένα ρίγος συγκίνησης να διαπερνάει τη γραφή-φωνή του. Μία διακριτική πρόθεση να αποδώσει δικαιοσύνη στον ποιητή, αλλά και στους συνοδοιπόρους του, που υπήρξαν και δικοί του συνοδοιπόροι. Εκπρόσωπος κι αυτός της ίδιας γενιάς, έχοντας βιώσει τα ίδια τραυματικά γεγονότα και τις ίδιες τραγελαφικές καταστάσεις, χωρίς να χάνει την αντικειμενικότητα του αισθαντικού αναγνώστη και απόλυτου, και από πρώτο χέρι, γνώστη, τόσο της έκτασης που καλείται να ερευνήσει, όσο και του πολυσύνθετου υπεδάφους της, χωρίς να το θέλει, συχνά γίνεται αυτοβιογραφικός~ αναφέρεται στα πάθη και στα αδιέξοδα, στις εσώστροφες μετακινήσεις και στις ιδιαιτερότητες ποιητών της γενιάς του. Με τη νηφαλιότητα που του επιβάλλει η ιδιότητά του τού μελετητή και του επιτρέπει ο χρόνος, ερευνά, αποφαίνεται και, κάποτε "απολογείται". Συχνά, η τριτοπρόσωπη αναφορά του σε πρόσωπα και καταστάσεις, "αυτός" ή "αυτοί", μετατρέπεται σε πρώτο πληθυντικό πρόσωπο~ γίνεται "εμείς". Γεγονός που προσδίδει στο εγχείρημά του μιαν ιδιαίτερη θερμότητα, αυτήν του ανθρώπου που αισθάνεται την ανάγκη ή, εν πάση περιπτώσει, του δίνεται η ευκαιρία, έστω μιλώντας για κάποιον άλλο, να απολογηθεί ή να εκμυστηρευθεί.

Ο Κώστας Γ. Παπαγεωργίου είναι ποιητής και κριτικός λογοτεχνίας