τελικά τι θέλει ο ποιητής

διαβάζεις τέτοια κείμενα
και αναριώτιεσαι. Ο σκοπός είναι
να συνοδεύουν κρασί και τυρί σε βραδινές συνεστιάσεις
σε Λονδίνο/Παρίσι/κλπκλπ
ή να έχουν κάποιο πολιτικό αντίκρισμα;
Δε θέλω να είμαι ισοπεδωτικός,
πιστεύω ότι ενίοτε έχουν,
αλλά θα ήθελα να σκεφτούν άλλοι
και να μου εξηγήσουν κάποιες πολιτικές προεκτάσεις
του συγκεκριμένου λογυδρίου του κυρίου,
εκτός από την ρητορική απόλαυση
του πνευματικού αυνανισμού,
στον οποίο μας επιτρέπει να συμμετέχουμε.

Άσχετο.
Το βιβλίο ενός άλλου κυρίου,
του W. Connolly, με τίτλο Pluralism
είναι ένα από τα καλύτερα, ίσως το καλύτερο
που έχει γράψει, μολονότι
κι αυτός το συνέθεσε
κάπου στα διαλείμματα μεταξύ παρτίδων
τέννις στο σπίτι του στη Βαλτιμόρη,
σινεμά, ποδηλατοδρομιών
και άλλων, λιγότερο "εναλλακτικών"
διαδρομών με το Cherokee.
Όχι, δεν αναρωτιέμαι
γιατί λέει στο βιβλίο (εναντίον Νέγκρι κλπ)
ότι ο 'μετασχηματισμός' (transformation)
δεν είναι ούτε στα σκαριά ούτε αναγκαίος.
Ας ζούσε σε καμιά φαβέλα της Μπραζίλ
να δούμε τι θα έλεγε.
Όχι, δε με έχει πιάσει κρίση
ταξικής μνησικακίας,
αλλά καλό είναι να θυμόμαστε,
και να αναρωτιόμαστε,
για ορισμένες κοινωνικές/υλικές προϋποθέσεις
του λόγου (με μικρό λ, σαν το μικρό α)
ΑΣΧΕΤΑ από τα κίνητρά μας. Και δηλαδή ποιος/α μπορεί να υποστηρίξει ότι
έχει 'αγνά' κίνητρα, ιδίως αν έχει ψυχαναλυτικές καταβολές;
Η αθωότητα πέθανε μαζί με το παρθένο ελαιόλαδο.
Ο Ντελέζ, όμως, ζει και βασιλεύει
μετά την αποψίλωση όλων των δένδρων
του Αμαζονίου.