Αποχώρηση

Δεν πέρασε αρκετός καιρός από τότε που ο γράφων με τον έταιρο συνδιαχειριστή σχεδίασαν αυτό το ιστολόγιο εν μέσω καφέδων και ποίησης, στην υγρή ταράτσα εκείνου του προαστίου της Κοπενχάγης. Όπως και να έχει ήρθε η ώρα του αποχαιρετισμού και της διάλυσης, ή μάλλον, η ώρα αυτή δεν έφυγε ποτέ. Κουβέντα δεν έγινε -πόσο μάλλον διάλογος με την αποκλειστική ευθύνη του συνδιαχειριστή και πρώην συντρόφου. Η αλήθεια είναι πως υπήρξε πολυάσχολος - η ανάγνωση και η συγγραφή μιας νέας φαινομενολογίας του ΟΙΝΟΠΝΕΥΜΑΤΟΣ δεν είναι εύκολη δουλειά. Σας αφήνω με τους στοίχους του αγαπημένου του ποιητή: «Άντε γαμήσου και χάσου / πουτανίτσα φτιαγμένη στο Γιέηλ/ θα κτενίσει η νύκτα με κοκταίηλ/ μολότοφ, τα μαλλιά σου».
Έχετε γεια κύριοι..

ΓΙΑ ΕΝΑ ΔΑΣΟΣ ΧΩΡΙΣ ΔΕΝΤΡΑ

Αθήνα, 27-9-07: Έκθεση για τη συνολική αποτύπωση των οικολογικών
επιπτώσεων των καλοκαιρινών πυρκαγιών στην Πελοπόννησο έδωσε σήμερα
στη δημοσιότητα η περιβαλλοντική οργάνωση WWF Ελλάς. Η έκθεση, που
έγινε σε συνεργασία με το Εργαστήριο Δασικής Διαχείρισης και
Τηλεπισκόπησης του ΑΠΘ, έρχεται να καλύψει ένα κενό στη συνολική
εκτίμηση των επιπτώσεων των πυρκαγιών, καθώς μέχρι σήμερα η έμφαση
έχει δικαιολογημένα δοθεί στην αποτίμηση και αντιμετώπιση της
ανθρωπιστικής, κοινωνικής και οικονομικής διάστασης.

Σύμφωνα λοιπόν με την περιβαλλοντική οργάνωση, οι συνολικές καμένες
εκτάσεις της Πελοποννήσου φτάνουν τα 1.772.654 στρέμματα, εκ των
οποίων 55% (975.180) ήταν δάση και φυσικές εκτάσεις, 41% (781.043)
γεωργικές καλλιέργειες και 1% ( 16.432) τεχνητές επιφάνειες (οικισμοί,
δρόμοι, γήπεδα, κλπ). Από αυτά, περισσότερα από 300.000 στρέμματα
βρίσκονται σε προστατευόμενες φυσικές περιοχές του δικτύου Natura
2000. Οι περιοχές με ιδιαίτερα οικολογική αξία που επλήγησαν σοβαρά
από τις πυρκαγιές είναι οι εξής:


Δάσος και λίμνη Καϊάφα: Κάηκαν 7.577 στρέμματα (22,5% της
προστατευόμενης περιοχής)

Ολυμπία: Κάηκαν 670 στρέμματα (21,3% της προστατευόμενης περιοχής)

Οροπέδιο Φολόης: Κάηκαν 29.943 στρέμματα (30,7% της προστατευόμενης περιοχής)

Όρος Ταΰγετος: Κάηκαν 86.542 στρέμματα (16,3% της προστατευόμενης περιοχής)

Όρος Πάρνωνας: Κάηκαν 45.066 στρέμματα (8,1% της προστατευόμενης περιοχής)

Όρη Μπαρμπάς και Κλωκός, Φαράγγι Σελινούντα: Κάηκαν 30.476 στρέμματα
(50,4% της προστατευόμενης περιοχής)

Φαράγγι Βουραϊκού: Κάηκαν 6.362 στρέμματα (29,2% της προστατευόμενης περιοχής)


Όσον αφορά την πανίδα, σημαντικό πλήγμα δέχτηκαν οι βιότοποι του
τσακαλιού (Canis aureus), 4 από τα 5 ενδημικά είδη σαύρας του Ταΰγετου
και του Πάρνωνα, οι χερσαίες χελώνες, οι σκαντζόχοιροι αλλά και πολλά
άλλα ζώα, η καταγραφή των οποίων είναι δύσκολο να γίνει με ακρίβεια. Η
δυνατότητα ανάκαμψης των οικοσυστημάτων και των ειδών είναι απόλυτα
συνυφασμένη με την αποτελεσματική προστασία των εκτάσεων αυτών από
οποιαδήποτε αλλαγή χρήσης γης.

«Τα αίτια αυτής της δραματικής κατάστασης που ζήσαμε φέτος το
καλοκαίρι βρίσκονται στη χρόνια αδιαφορία για την προστασία των δασών,
τις σημαντικές ελλείψεις του συστήματος δασοπυρόσβεσης και πολιτικής
προστασίας και τις εξίσου σημαντικές υστερήσεις των μηχανισμών
παρακολούθησης της κατάστασης του περιβάλλοντος», δήλωσε ο Δημήτρης
Καραβέλλας Διευθυντής του WWF Ελλάς. «Το αύριο όμως αυτών των περιοχών
είναι το μεγάλο στοίχημα, καθώς εξίσου σημαντικός είναι και ο κίνδυνος
περαιτέρω υποβάθμισης από ενδεχόμενες κακοσχεδιασμένες παρεμβάσεις
αποκατάστασης ή αλλαγές χρήσεων γης που θα επιφέρουν το τελειωτικό
πλήγμα σε αυτές τις ευαίσθητες περιοχές», συμπλήρωσε ο Δημήτρης
Καραβέλλας.

Το WWF Ελλάς δεσμεύεται για τη δική του συμβολή στην αντιμετώπιση των
ριζικών αιτιών της υποβάθμισης του δασικού πλούτου της χώρας και στην
αποκατάσταση των επιπτώσεων των καλοκαιρινών πυρκαγιών στα
οικοσυστήματα. Πρόκειται για μια δέσμευση μακροχρόνια, η οποία
στοχεύει να καλύψει σημαντικά «κενά» και να συμβάλει στην επί της
ουσίας αντιμετώπιση σοβαρών προβλημάτων που συντείνουν και επιτείνουν
την απώλεια μεγάλων και οικολογικά αναντικατάστατων φυσικών εκτάσεων
της χώρας. Οι δράσεις που θα αναλάβει η οργάνωση αφορούν την παρέμβαση
για την ολοκληρωμένη δασοπροστασία και τη διαμόρφωση μηχανισμού για τη
διαρκή επαγρύπνηση για τα δάση, ενώ ήδη σχεδιάζονται παρεμβάσεις για
την οικολογική αποκατάσταση συγκεκριμένων περιοχών και ειδών και την
κοινωνική ευαισθητοποίηση και συμμετοχή του κόσμου.

Περισσότερες πληροφορίες και η πλήρης έκθεση σε pdf:

http://www.wwf.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=557&Itemid=72

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Βενιζέλος

Από το blog του Βενιζέλου αντιγραφω

"Κύριε Βενιζέλε,

από την εποχή που είχα την τιμή να είμαι φοιτητής Σας στη Νομική Σχολή Θεσσαλονίκης (πριν από 15 χρόνια), παρακολουθώ την πολιτική Σας σταδιοδρομία.

Λυπάμαι για την κατάντια του ΠΑΣΟΚ και του κράτους.

Ό,τι είναι ο Πούτιν για τη Ρωσσία και ό,τι υπήρξε ο Κολ για τη Γερμανία πιστεύω ότι θα γίνετε Εσείς για την Ελλάδα.

Περιμένω από Εσάς να κυβερνήσετε τη χώρα για πολλές τετραετίες, με πυγμή, να ενώσετε τους πολίτες, να επιβάλλετε οργάνωση στον τόπο αυτό ."


"Δεν είναι κρίμα. Όσο και να μας μαυρίζει η καρδία από το αποτέλεσμα. Ο κυρίαρχος λαός μίλησε.
Ελπίζω να καταφέρεις να κάνεις ξανά τον δημοκράτη Έλληνα, κοινωνό και συνοδοιπόρο του ΠΑΣΟΚ."

"Κυριε Βενιζελο γεια σας...

Ειμαι 17 χρονων. Αν και δεν ψηφιζω στις εκλογες ειμουν υπερ του ΠΑΣΟΚ και οχι εξ αιτιας των γονεων μου, αλλα επειδη το προγραμμα του ΠΑΣΟΚ με εκανε να ελπιζω σε ενα καλυτερο αυριο... Η αληθεια ειναι οτι πιστευα πριν τις εκλογες οτι θα εισασταν ο πιο καταλληλος για αρχηγος του κινηματος, ωστοσο τωρα διατηρω τις επιφυλαξεις μου οσο αφορα την πολιτικη που θα ακολουθησετε σε περιπτωση που εκλεγειτε αρχηγος...

Θα ειμουν ευγνωμων αν μπορουσατε ειτε ιδιαιτερως μεσω του ηλεκτρονικου ταχυδρομειου ειτε μεσω του blog σας να εκθεσετε καποιες απο τις βασικες σας αποψεις για θεματα φλεγοντα οπως η παιδεια και η υγεια.
Παρολο που πιστευω οτι η γραμμη του κινηματος για τις εκλογες αυτες, δεν ηταν απορροια αποκλειστικα των οραματων του κυριου Παπανδρεου, αλλα μια συλλογικη προσπαθεια ολων των στελεχων του κινηματος, θα ηθελα μια επιβεβαιωση. Διοτι πιστευω ακραδαντα οτι ειστε μακραν καταλληλοτερος για την προεδρεια, ωστοσο ειμαι επιφυλακτικος οσο αφορα την πολιτικη που θα ασκησετε...
Ευχαριστω για τον χρονο που αφιερωσατε για να διαβασετε το σχολιο μου.

Θοδωρης

Υ.Γ.:Ενας φιλος μου σας χαρακτηριζει 3V (Vaggelis Venizelos Victory) μακαρι να εχει δικαιο..."

Στηριζουμε ΟΛΟΙ Ευαγγελο Βενιζέλο!

"Του Βαγγέλη τα παιδιά"

Μια μέρα θα το γράψει η ιστορία
που έδιωξε από το κόμμα τα θηρία
που έδιωξε αφελείς και βουλευτάδες
τους ψευταράδες και τους μασκαράδες

Και στ΄ αντάρτικο εκεί όλοι οι Κουλουρικοί
πολεμάει κι ο Βενιζέλος
που αυτός θα φέρει τέλος
και ο κάθε πατριώτης θα μας φέρουν την ισότης

Η Παναγιά που στέκει στο πλευρό μας
δείχνει το δρόμο στο νέο Αρχηγό μας
ως ήρωας κομματικής ευθύνης
που πολεμάει και διώχνει τους εχθρούς

Του Βαγγέλη τα παιδιά διώξανε το κανακά*
και του δώσαν τα βρακιά του
για να πάει στη δουλειά του
να αρχινήσει μοιρολόι με της mother του το σόι

Έλα να δεις σπαθιά και γιαταγάνια
που βγάζουν φλόγες και φτάνουν στα ουράνια
εκεί ψηλά ψηλά τα ποσοστά μας
τρέχει ποτάμι το αίμα του εχθρού

Του Κουλούρη τα παιδιά διώξανε το κανακά
Του Λοβέρδου το καπέλο έφερε το Βενιζέλο
της «ευθύνης» το σκουφάκι
έφερε το Βαγγελάκη

*συγκοπή της λέξης κανακάρης στην αργκό

Μιας και πλησιάζουν εκλογές ας θυμηθούμε τον πολιτικό Κονδύλη απο το 1998

Η αποκοπή μου από τη μαρξιστική εσχατολογία δεν γέννησε μέσα μου την επιθετική ψυχολογία του αποστάτη, ο οποίος δαιμονολογεί γιατί δεν θέλει πια να εξηγήσει, αλλά να δικαιωθεί. Απεναντίας, αισθάνθηκα εξ αρχής ότι οι εμπειρίες μου, οι θεωρητικές και οι πρακτικές, ήσαν μιά θαυμάσια πρώτη ύλη για να στηρίξω σ' αυτές μιά σοβαρή προσπάθεια κατανόησης του κοινωνικού κόσμου. Δεν υποκατέστησα, λοιπόν, την ηρωίνη του μαρξισμού με την ηρωίνη του φιλελευθερισμού, του ηθικισμού ή του χριστιανισμού, όπως έκαναν πλείστοι όσοι· όταν έκοψα τα ναρκωτικά, τα έκοψα ριζικά και τελειωτικά. Εννοείται, η μακρά άμεση και έμμεση αντιπαράθεση με τη σκέψη του Marx και των καλύτερων μαρξιστών διόλου δεν ήταν η μόνη πηγή και το μόνο έναυσμα των προβληματισμών μου. Η παιδεία μου ήταν, ευτυχώς, εξ αρχής πολύ ευρύτερη...

Και μια τελευταία ερώτηση: κ. Κονδύλη, είστε αριστερός ή δεξιός;

Όταν ανατέμνω τις ιδεολογικές ψευδαισθήσεις των «δεξιών», πλείστοι όσοι με θεωρούν «αριστερό»· όταν υποβάλλω σε βάσανο τις αντίστοιχες αυταπάτες των «αριστερών», πλείστοι όσοι με χαρακτηρίζουν «δεξιό». Η δική μου τοποθέτηση παραμένει, βέβαια, αμετάβλητη και στις δύο περιπτώσεις. Γιατί και στις δύο χρησιμοποιώ τα ίδια αναλυτικά εργαλεία, και στις δύο πρόθεση μου δεν είναι να προσφέρω πολεμικά επιχειρήματα στη μια πλευρά εναντίον της άλλης, αλλά να δω τα πράγματα σε μιαν ευρύτερη και υπέρτερη προοπτική – και μιά τέτοια προοπτική είναι, ως γνωστόν, άχρηστη σε όσους μάχονται για την παράταξη τους, μαχόμενοι ταυτόχρονα (ιδιοτελώς ή ανιδιοτελώς, αυτό δεν ενδιαφέρει εδώ) για τον εαυτό τους, ήτοι για την ταυτότητα που τους επιτρέπει να προσανατολίζονται και να επιβιώνουν κοινωνικά. Ακριβώς η συνύφανση της πολιτικής ιδεολογίας με τις εκάστοτε ανάγκες της προσωπικής ταυτότητας προσδίδει στις διαμάχες μεταξύ φορέων των διαφόρων ιδεολογιών οξύτητα ασυμβίβαστη με μιαν διαφορισμένη θεώρηση του άλλου· γιατί στον βαθμό όπου έχει κάποιο δίκιο ο ένας, παύει να έχει κάποιο δίκιο ο άλλος, ήτοι μειώνεται το δικαίωμα υπάρξεως του ως φορέα αυτής της ιδεολογίας. Έτσι, η ψυχική οικονομία επιβάλλει τις γρήγορες κατατάξεις και τις συνοπτικές κρίσεις, έστω και αν στον άλλον αποδίδονται τα ζοφερότερα κίνητρα και οι ελεεινότερες προθέσεις.

Μια από τις κρίσιμες ανακαλύψεις στην πνευματική μου ζωή, την οποία έκαμα –ευτυχώς όχι πολύ αργά– όταν ακόμα αισθανόμουν και ο ίδιος στρατευμένος, είναι ότι ο απέναντι σου, εκείνον που εσύ θεωρείς αντίπαλο ή εχθρό σου, εκείνος που ίσως είναι διώκτης σου, μπορεί να έχει εξ ίσου καθαρή συνείδηση και εξ ίσου αγνά κίνητρα όσο και εσύ, να διαπνέεται από την ίδια ακλόνητη πεποίθηση για το δίκαιο του. Τα πράγματα δεν είναι έτσι όπως παρουσιάζονται στα διδακτικά-προπαγανδιστικά έργα του Brecht, που άσκησαν τόση γοητεία ακριβώς επειδή ξεχωρίζουν με το μαχαίρι το άσπρο από το μαύρο. Εδώ ο εχθρός, δηλαδή ο «κακός», όχι μόνον είναι εξ αντικειμένου κακός, αλλά και το ξέρει επί πλέον ο ίδιος, και μάλιστα το απολαμβάνει· εννοείται, απέναντι σ' ένα τέτοιο υποκείμενο είναι περιττό να έχουμε οιουσδήποτε διανοητικούς ή ψυχικούς ενδοιασμούς. Μπορώ να πω, όχι δίχως κάποιαν υπερηφάνεια, ότι αφ' ότου κατανόησα ίσαμε τις έσχατες συνέπειες της τη διάκριση ανάμεσα σε ηθικό ποιόν και σε πολιτικοϊδεολογικές προτιμήσεις, ποτέ δεν αντιπάθησα κάποιον επειδή διαφωνούσε μαζί μου σε πολιτικά ζητήματα ούτε και συμπάθησα κάποιον άλλον μόνο και μόνο επειδή έτυχε να συμφωνεί. Προσωπικά δυσβάστακτη μου είναι μόνον η έλλειψη χιούμορ – και χιούμορ δεν σημαίνει την ικανότητα να γελάς εις βάρος των άλλων, αλλά την ικανότητα να γελάς μαζί με τους άλλους εις βάρος του εαυτού σου, την ικανότητα να σχετικεύεις τον εαυτό σου. Ωστόσο, ακόμα και η παντελής έλλειψη χιούμορ φαίνεται κατανοητή και συγχωρητέα, αν σκεφθούμε πόσο βαθειά είναι η ανάγκη να έχει κανείς μια ταυτότητα και πόσο άτεγκτη είναι η λογική της περιφρούρησής της. Υπό τις συνθήκες αυτές, η ιδεολογική πλάνη συνιστά τη φυσική κατάσταση, και είναι δευτερεύον, συχνά τυχαίο μάλιστα, αν η πλάνη θα έχει «δεξιά» ή «αριστερά» πρόσημα. Όλοι έχουν ίσα δικαιώματα στην ψευδαίσθηση, αφού δεν έχουν όλοι την ίδια ικανότητα ή το ίδιο θάρρος για γνώση. Μερικές φορές στενοχωρούμαι εκ των υστέρων γιατί σε κάποια συζήτηση επέμεινα στην υπεράσπιση «δυσάρεστων» διαγνώσεων ή απόψεων περισσότερο απ' ό,τι το επέτρεπε η ψυχική αντοχή ή η αντιληπτικότητα του συνομιλητή μου. Θα ήταν ασφαλώς πολύ δύσκολο να του εξηγήσω ότι στην επιμονή αυτή δεν με οδηγεί η ισχυρογνωμοσύνη κι η διάθεση να τον «αλλάξω», αλλά μάλλον η απρόσωπη αγάπη μου για τη συνοχή και την πληρότητα μιας επιχειρηματολογίας. Όπως και να 'χει, οι πλείστοι άνθρωποι θεωρούν περίπου αφύσικο να πρεσβεύουν οι άλλοι αντίθετες αντιλήψεις. Απεναντίας, εγώ εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου.

Δεν εμερολήπτησα, πιστεύω, κατά την ανάλυση «δεξιών» και «αριστερών» ιδεολογικών πλανών. Δεν περιορίσθηκα στην ανατομία της κομμουνιστικής εσχατολογίας, αλλά προχώρησα σε μιαν επισταμένη εξέταση των ιδεολογημάτων του κλασσικού και του νεώτερου συντηρητισμού (στη μονογραφία μου Συντηρητισμός, ενώ στις πολιτικοστρατηγικές αναλύσεις μου μετά τον τερματισμό του Ψυχρού Πολέμου κεντρική θέση επέχει η κριτική του οικονομιστικού και οικουμενιστικού «νεοφιλελευθερισμού». Γενικότερα, διατύπωσα αιτιολογημένα την πεποίθηση ότι η τριχοτόμηση του πολιτικού φάσματος σε «συντηρητισμό», «φιλελευθερισμό» και «κοινωνική δημοκρατία (σοσιαλισμό)» απετέλεσε ειδοποιό συμπαρακολούθημα των ευρωπαϊκών Νέων Χρονών και χάνει τη σημασία της στον βαθμό όπου οι τελευταίοι διαλύονται μέσα στην μαζικοδημοκρατική πλανητική εποχή. Γιατί το πρόβλημα της κατανομής δεν τίθεται πλέον μεταξύ συγκροτημένων κοινωνικών τάξεων στο πλαίσιο χωριστών εθνών και άφθονων ακόμα φυσικών πόρων αλλά τίθεται μετά την απορρόφηση των κλασσικών κοινωνικών τάξεων από τη μαζικοδημοκρατική χοάνη και στο πλαίσιο ενός πλανήτη, όπου η δημογραφική και η οικολογική επιβάρυνση καθίσταται βαθμιαία αφόρητη. Τα γυμνά βιολογικά μεγέθη υποκαθιστούν σιγά-σιγά τα παραδοσιακά πολιτικά, με την εκάστοτε ιδεολογική συσκευασία τους. Καμιά «δεξιά» και καμιά «αριστερή» σοφία δεν θα βοηθούσε αν οχτώ ή δέκα δισεκατομμύρια άνθρωποι επιδιώκουν μανιωδώς να καταναλώσουν τόσες πρώτες ύλες τόση ενέργεια και τόσα αγαθά όσα οι Βορειοαμερικανοί και οι Ευρωπαίοι. Η πολιτική γίνεται βιολογική καθώς μετατρέπεται απλώς σε κατανομή αγαθών (αγαθών επίσης οικολογικών) πάνω σ' έναν στενότατο πλέον πλανήτη. Όπως βλέπουμε, η αναγκαστική αποκοπή από τις πολιτικές ιδεολογίες των ευρωπαϊκών Νέων χρόνων δεν θα σημάνει το τέλος των αγώνων μεταξύ των ανθρώπων παρά θα σημάνει απλώς αγώνες χωρίς τέτοιες ιδεολογίες – στη χειρότερη περίπτωση θα σημάνει επιστροφή στις γυμνές υπαρξιακές αντιπαραθέσεις που δεν χρειάζονται καν ιδεολογικούς εξωραϊσμούς και ιδεολογικά περιτυλίγματα. Η υποκατάσταση των γνωστών μας πολιτικών ιδεολογιών με τα βιολογικά κριτήρια και μεγέθη δεν θα συνιστούσε, στη χειρότερη αυτή περίπτωση, μιαν ευπρόσδεκτη απελευθέρωση της ανθρώπινης ιστορίας από το περιττό φορτίο αρχέγονων ψευδαισθήσεων, αλλά το αντίθετο: θα σηματοδοτούσε μια κατάσταση τόσο βεβαρημένη, ώστε να μη μπορεί να σηκώσει επιπρόσθετα ούτε καν το μικρό βάρος μιας ιδεολογικής σαπουνόφουσκας.


http://www.mikrosapoplous.gr/articles/interview.html

Μια ερώτηση

Χαίρεται και πάλι..

βέβαια, πιος χαίρεται δεν ξέρω μιας και μονο εγώ γράφω σε αυτό το ρημάδι ιστολόγιο - αλλά αυτό δεν πειράζει καθώς ο έτερος συνδιαχιεριστής έχει ρευστοποιηθεί..Θα ήθελα να απευθύνω μια ερώτηση προς τους φιλόσοφους ή φιλοσοφίζοντες της παρέας: επεσαν στα χέρια μου σε ηλεκτρονική μορφή [ebook] οι παραδόσεις του Αντόρνο για την ΚΚΛ του Καντ [αγγλική έκδοση του 2001] και διαβάζοντας τα πρώτα δυο κεφάλαια το βιβλίο μου φάνηκε συναρπαστικό για κάποιον σαν και εμέ που ούτε φιλόσοφος είναι ούτε θέλει να γίνει. Η ερώτηση λοιπόν προς τους ειδικούς: θα το συστήνατε ως εισαγωγικό κείμενο για την ΚΚΛ? Ευχαριστώ πολύ...

Them - Zmijewski [Documenta 12]

“Though we often ostensibly apply actual labels to fictive things, we
can hardly apply fictive labels; for a label used exists.”
-Nelson Goodman, Languages of Art




‘I’m starting’ says an old lady in her modest but excited voice. Nobody
anticipates the beginning of a battle. She draws a black line, then
another, and more.

Four different teams illustrate their four diverse views in simple
drawings. A catholic church, a word ‘’ in Hebrew framed in the
contour of , Chrobry’s Sword, and the word ‘Freedom’ (in Polish)
again framed in the contour of .

Each team’s members come from a different ideological background. As
groups supposed to appear representative of the ideology they become
stereotypical in themselves. Moreover – they use stereotypes to express
their beliefs.

Their illustrations serve as emblems, also in a literal meaning, as
they are printed on t-shirts that each group will wear. During the
second meeting, dressed in their new outfits they become easily
identifiable. Simple rules are set – there are no rules.

Teams begin to correct each other’s expressions, removing or adding
elements until the message is in compliance with their own views. They
each represent some type of an extreme, not one being a so-called
typical Pole. However, it is the very use of stereotypes in which lays
the strength of Them.

Their actions are a battle of representations, a war of images, symbols
and gestures, which gain their intensity from being simple, direct and
most importantly – not always adequate. The extremity escalates as the
exchange of fire takes place.

None of the participants are artists; it is only for the sake of the
video that they agreed to use visuals. The conflict is spectacular,
almost thrilling as the actions develop.

If one ever asks the question whether art can be harmful, this video
provides a particularly interesting answer. Only the elderly catholic
ladies notice that the tumult is not leading the discussion anywhere.
They decide to leave the room. The remaining three groups consisting of
much younger people seem too excited to notice that their actions are
destructive. The reason for that is as simple as it is peculiar. They
have to invent ways of expression that are new to them and that will
prove what they consider to be the strength of their argument.

There is no single attempt to explain any belief or the reason behind
it. Nobody tries to reach an agreement. Nonetheless, members of each
group seem to be satisfied with their doings. Perhaps it is because
they are stubborn. But it may also be due to the fact, that they are
engaged in a creative process, the most fulfilling act any human can
undertake. The godly act of creating easily becomes opium for the
brain.


απο http://whitehotmagazine.com/whitehot_articles.cfm?id=719

Για τον δημιουργο του βιντεο Them [Documenta]

Artur Zmijewski – Selected Works

18 May 2007 - 24 June 2007 “The reason was, that there is absolutely no reason at all, that one should be interested in these (...) women, and there is definitely less of a reason to make a film about them.”
Artur Zmijewski

Artur Zmijewski (born 1966 in Warsaw) is counted as one of Poland’s most renowned contemporary artists. In 2005, the photo and video artist represented the Polish Pavilion at the Venice Biennale and is one of the artists that have been named to participate prior to this year’s Documenta 12 announcement. The Video-Forum of the NBK honors his work with a comprehensive solo exhibition in Berlin.

Artur Zmijewski references with his works to suppressed (displaced) individuals and societal trauma. He pokes his finger into the open wounds to incite political discussions. Upon the first glance, Zmijewski´s images appear merely documentary, however the analytical staging of the artist becomes clearly recognizable through the selection of images during the editing process. Zmijewski does not shy away from putting the generally accepted rules of “Political Correctness” into question, yet his camera lingers on those very places in the art production which often become an oversight because of a conscious intent of avoidance or of mere carelessness. So far Zmijewski’s work about mentally and physically handicapped people has called wide public attention.

For the Berlin exhibition “Selected Works” Zmijewski produced ten films with the theme work. The Berlin works “Ursula”, “Patricia”, and “Dieter”, developed in co-production between the artist and the Video-Forum and (like the Sicilian produced works with “Aldo”, “Giuseppe“, and “Salvatore” as well as "Yolanda" from Juarez, Mexico) will be exhibited for the first time in public. In addition to these debut works, the Polish produced videos “Danuta”, “Dorata”, and “Halina” will also be shown. Adjacent to the ten video pieces dealing with the theme Work, a “study room” with older work of Artur Zmijewski will also be exhibited.

For every film, the artist follows a person 24 hours long, whereupon he cuts 15 to 18 minutes out of the selected material. It was not only filmed in the work place but also in their private everyday life, the way to work, in the supermarket, sleeping. The scenes do not follow any linear proceedings, instead images from their professional life are interchanged back-to-back with takes of them shopping or in the kitchen.

With the “Selected Works” the artist is neither concerned about socio-political agitation nor about the mediacy of objective truths nor scientific findings. He attempts to give the recipient, the traditional elitist middle class art observer, another perspective of the workers, instead of what they would commonly believe that they have no desire or pursuit of an interesting job and are unable to conduct an interesting conversation. However, Zmijewski claims it to be “worthwhile to be interested in this grey cold material, that fills the societal cosmos and snidely is labeled as “mainstream”. They are the mainstream and therefore in a “class of their own”.

[απο http://www.kontakt.erstebankgroup.net/events/2007-05_Neuer+Berliner+Kunstverein_Artur+Zmijewski/en]

Documenta 12 [II]

Μεχρι σήμερα η έκθεση έχει δεχθεί γυρω στους 360000 επισκέπτες !


Απο τους NY Times και τον συντροφο HOLLAND COTTER:

[...]

The format of the Biennale as a profusion of national pavilions is set; Münster is medium-specific. Documenta has no such restrictions. It’s a contemporary show, but it can encompass all sorts of material. This year’s edition includes 16th-century Islamic calligraphy, Central Asian embroidery and a stuffed giraffe.

It can also take any shape a curator wants to give it. Traditionally the show has been the brainchild of a single person. There are two this time: Roger M. Buergel and Ruth Noack, a husband-and-wife team, who issued the kind of airy-weighty preview teasers that left you ready to hate what was to come. (European “serious” often reads as pretentious to an American ear. It’s a cultural thing.)

In any case, the show sustains its reputation for being an idiosyncratic, concept-driven affair. You go to glamorous, sun-splashed Venice to party, gaze and graze; you come to gray, pleasureless Kassel to think.

Documenta 12 asks us to do a lot of thinking: about mortality, about the obsolescence of modernity, about how to live an ethical life through art. But it advances its questions quietly, and a bit too quietly: the resulting low visual impact is a major flaw. The show is every bit as socially engaged as its video-heavy 2002 predecessor, but packages its politics in a different way, in unmonumental objects and installations by undersung, not to say unknown, artists.

Many art-world insiders didn’t have a clue in advance who had been picked for the show. And after the list was announced, they basically still didn’t know, so unfamiliar were many of the names. Apart from Gerhard Richter, with a small 1977 portrait; Agnes Martin, with one painting; and the California-based John McCracken, there are relatively few Euro-American A-list figures in sight.
[...]

As if to make the point that that culture will eventually be our culture too, Mr. Ai intends to take 1,001 Chinese visitors to Kassel before the show closes on Sept. 23. Antique Qing dynasty chairs (which Mr. Ai collects) are spread throughout the Aue-Pavilion, the largest of Documenta’s five exhibition sites, awaiting their arrival.

As for the pavilion itself, designed by the Paris architectural firm Lacaton & Vassal, it’s a catastrophe, and one of the main reasons the whole business comes across as visually thin and disjointed. Press materials call the chain of boxy containers the Crystal Palace. But with its undivided space, brown concrete floors and cheesy blackout curtains, it resembles a run-on storage shed, and nothing looks good in it

[...]


The curators’ self-described intention was to bust up the modernist “white cube” gallery model. I’m all for such sabotage, if an art-friendly alternative can be found. The pavilion is not one. It’s a deadening, trivializing space that turns the show’s distinguishing qualities — it is portentous but subdued — into a disadvantage.

[...]

For the film, titled “Them” and installed at the Kulturzentrum Schlachthof, a youth center some distance from downtown Kassel, Mr. Zmijewski asked four groups of Polish citizens, from conservative Roman Catholics to radical Marxists, to meet and debate their political convictions in the form of a communally executed paint-and-paper mural.

The exchanges started light: an older woman paints a church; a younger one cuts through the paper to open its doors. Nice touch, everyone agrees. But pretty soon the painting, cutting and collaging grow vehement, with repeated defacings and erasings matched by verbal confrontations until, at the end, the mural is trashed. The result is an acting out of Joseph Beuys’s famous statement that “everyone is an artist” and an example of political art that further divides rather than unites people, leaving them more mutually hostile than ever.
[...]

hat’s the dynamic of Documenta 12 as a whole. Does it work? In the end, no. The first time through, its combination of new names and forms generates an excitement of discovery. It’s so great not to see everyone you’ve seen everywhere else. On a return visit the surprise has diminished, and the installation starts to look too porous; the curatorial ideas too obvious, pedantic and confining; the work too small, private, underdone, done-before.

I felt no desire to make a third visit (though I did), particularly to the deeply depressing Crystal Palace. And yet I came away with something that lasted: an impression that I’d never seen an exhibition quite like this before, a big, important show that offered so clear an alternative to bigness, that redefined importance in so dramatic a way. That may not be nearly enough for so prestigious an event, but if you think about it, it’s a lot.

Θανατοι

Χθές, την ίδια μέρα πέθαναν και οι 2 : 89 ο ένας, 94 ο άλλος....Για ποιον να κλάψουμε περισσότερο;
Blow Up ή Έβδομη Σφραγίδα;

Documenta 12 I

Κασσελιότες και Κασσελιότισες,

Αποσπάσματα από κριτική στην Daily Telegraph [προφανώς πρόκειται για τον Μάνο Στεφανίδη της Αγγλίας richard dorment]

[...]
The trouble with Johanna Billing's film about a group of musicians learning to sail on the Firth of Forth is not just that it is exceptionally dull - but that it doesn't transcend its status as a documentary to become memorable as a work of art.

And that brings me to the question of taste. I couldn't believe my eyes when I saw how many works there are on show by the Chilean-born Australian painter Juan Davila, an artist whose high-camp imagery is best characterised as pornographic folk art. His heavy-handed satire is what you'd expect in the work of a political cartoonist, only Davila is a crude draughtsman, uses a paintbrush as though it were a sledgehammer, and isn't remotely funny. Until this show, I didn't think it possible that his work could receive attention outside Australia.
And then there is the inimitable Mary Kelly, whose Primpara, Bathing series consists of a series of black-and-white photographs taken between 1974 and 1996 showing the artist cutting her toenails. Now, for any of you who are too young to remember, this feminist conceptual artist achieved some notoriety 20 or so years ago by exhibiting her baby's soiled nappies at the ICA. Her art was so jaw-dropping in its banality that I've never actually met anyone who had anything positive to say about it.

Until now. Of all the female artists in Britain - from Gillian Wearing and Rachel Whiteread and the Wilson Twins - the one whose almost forgotten work the Documenta curators chose to resurrect was Kelly. And she's as terrible today as she was back then, showing an installation of texts and photographs surrounding an illuminated glass house in which she expresses her feelings about a women's liberation demonstration that took place in 1970. The quality this elaborate installation shares with almost every other work of art in the exhibition is the complete absence of nuance or subtlety.
[...]
This is a show organised by two pseuds and intended for graduate students and people who don't really like visual art at all.