Τετάρτη 27 Ιουνίου 2007

Φρουντ, Λακαν, Γκραμσι, Μαρξισμος και στο τελος...Λακλαου!


Από το On populist Reason [ή εναλλακτικά On Populist Treason], σελ 106 [όχι πως κανείς θα το διαβάσει... ]

Η κυριότερη οντολογική συνέπεια της Φροϋδικής ανακάλυψης του ασυνειδήτου είναι πως η κατηγορία της αναπαράστασης δεν αναπαράγει απλώς σε ένα δεύτερο επίπεδο μια προηγούμενη πληρότητα που μπορεί άμεσα να συλληφθεί, αλλά η αναπαράσταση συνιστά το απόλυτα πρωταρχικό επίπεδο συγκρότησης της αντικειμενικότητας. Ιδού γιατί δεν υπάρχει νόημα που να μην είναι εξαρχής υπερκαθορισμένο. Με την πληρότητα της αρχέγονης (primordial) μητέρας (που είναι ένα απολύτως μυθικό αντικείμενο) δεν υπάρχει καμιά επιτευχθείσα απόλαυση παρά διαμέσου της ριζικής επένδυσης στο μικρό αντικείμενο α . Έτσι, το μικρό αντικείμενο α γίνεται η πρωταρχική οντολογική κατηγορία. Αλλά η ίδια ανακάλυψη (όχι απλώς μια ανάλογη) ισχύει εάν ξεκινήσουμε από την οπτική της πολιτικής θεωρίας. Καμία κοινωνική πληρότητα δεν μπορεί να επιτευχθεί, παρά διαμέσου της ηγεμονίας και η ηγεμονία δεν είναι τίποτε παραπάνω από την επένδυση σε ένα επί μέρους αντικείμενο, μιας καθαρά μυθικής πληρότητας που πάντα θα μας διαφεύγει ...Οι λογικές του μικρού αντικείμενου α και της ηγεμονίας δεν είναι απλώς παρόμοιες - είναι ταυτόσημες, γεγονός που εξηγεί γιατί στην μαρξιστική παράδοση η γκραμσιανή στιγμή αναπαριστά μια σημαντική επιστημολογική τομή: ενώ ο μαρξισμός είχε παραδοσιακά το όνειρο της πρόσβασης σε μια συστημικά κλειστή ολότητα (ο σε τελευταία ανάλυση καθορισμός από την οικονομία, κτλ...) η ηγεμονική προσέγγιση έρχεται σε ρήξη με την ουσιοκρατική κοινωνική λογική. Ο μόνος δυνατός ολοποιητικός (totalizing) ορίζοντας δίδεται από μια μερικότητα (την ηγεμονική δύναμη) που αναλαμβάνει την αναπαράσταση μιας μυθικής ολότητας. Με λακανικούς όρους: ένα αντικείμενο προβιβάζεται στην τάξη του πράγματος. Υπό αυτή την έννοια, το αντικείμενο της ηγεμονικής επένδυσης δεν είναι δευτερεύον vis-a-vis του πραγματικού πράγματος που θα ήταν μια πλήρως συμφιλιωμένη κοινωνία ...: είναι απλώς το όνομα της πληρότητας εντός ενός συγκεκριμένου ιστορικού ορίζοντα, το οποίο, ως επιμέρους αντικείμενο μιας ηγεμονικής επένδυσης, δεν είναι υποκατάστατο, αλλά το σημείο συνάντησης δεσμών πάθους

Δεν υπάρχουν σχόλια: